مطالعه جامعه‌شناختی کنش‌‌‌های واگرا در روستاهای همجوار الیگودرز و تاثیر آن بر توسعه اجتماع محلی‌‌‌

مقاله حاضر مطالعه انواع کنش‌‌‌های واگرا میان مهاجرین و ساکنین بومی روستاهای همجوار الیگودرز است. کنش‌های واگرا  آن دسته از کنش‌‌‌هایی اجتماعی هستند که معطوف به درونِ گروه‌اند، از تعامل با بیرونِ گروه یا گروه‌های دیگر تا حد ممکن اجتناب دارند و مانع اعتماد اجتماعی، همیاری، هم‌کنشی و همکاری با آن‌ها می‌شوند. مساله اصلی تحقیق این بود که چرا با وجود گذشت نزدیک به سه دهه از مهاجرت روستاییان دوردست و  اسکان آنها در روستاهای همجوار الیگودرز، همچنان کنش‌های واگرا و گاه نزاع‌های محلی در این روستاهای اتفاق می‌افتند. پس از مطالعات اکتشافی، از نظریه ‌‌‌تحلیلی کنش  برای تحلیل یافته‌‌‌ها  استفاده شد. روش پژوهش، مطالعه موردی  از نوع تطبیقینظری بود می‌توان آن را از جمله روش‌های ترکیبی دانست. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند اگر چه زمینه قومی عامل اصلی در شکل‌گیری کنش‌‌‌های واگرا است اما ضعف تعامل و تبادل در فضاهای مختلف کنش باعث شده است تا کنش‌های همگرا بعد از سال‌های  متمادی شکل نگیرد و در روند توسعه اجتماع محلی اختلال ایجاد شود. منظور از توسعه اجتماع محلی این است که کنش‌‌‌های واگرایانه تنافری از بین‌رفته و زمینه برای کنش‌‌‌های همگرایانه در سطح اجتماع محلی فراهم شود. مهمترین پیشنهاد پژوهش تاکید بر سازوکارهایی است که از سوی سازمان‌های محلی، مدیریت عمومی، مردم و نخبگان انجام می‌گیرد تا ابعاد همدلی، همباوری، همگامی و همکاری که منجر به بسط کنش‌های متداخل در روستاهای مورد مطالعه می‌شود توسعه پیدا کند.