تاریخ‌مندی فهم و چالش نسبیت‌گرایی

گادامر به پیروی از هیدگر نگاهی هستی‌شناختی به تاریخ و فهم دارد، زیرا هستی انسان را یک هستی افکنده شده در جهان می داند که به تاریخ تعلق دارد و پیشاپیش متاثر از تاریخ است. در نتیجه، فهم نیز به عنوان یکی از حالت‌های هستی انسان، متاثر از تاریخ است. اما این نگاه او به تاریخ زمینه‌ساز این نقد اساسی می‌شود که وی نمی تواند از توصیف هستی‌شناختی فهم، یک قاعده معرفت‌شناختی بیرون بکشد و معیاری فراتاریخی برای عینیت و اعتبار تفسیر ارایه دهد و از این رو با چالش نسبیت‌گرایی مواجه می شود. گادامر اما مدعی است که متهم کردن او به نسبیت‌گرایی برخاسته از نگاه معرفت‌شناختی به تاریخ است، حال آنکه سخن او در لایه‌ای زیرین‌تر و در سطح هستی‌شناسی فهم و تاریخ است. در نظر گادامر، تاریخ نقشی انکارناپذیر در تقوم فهم دارد. تاریخ و زبان نه‌تنها مانعی بر سر راه فهم حقیقت نیستند، بلکه حاملان حقیقت‌اند و حقیقت از رهگذر تاریخ و زبان خود را بر ما آشکار می‌کند. پس تاریخ‌مندی فهم سبب نمی شود که هرکس موضوع را از چشم‌انداز خاص خود ببیند، زیرا حقیقت اگر چه در تاریخ و زبان نمایان می‌شود، ولی ساخته تاریخ و زبان نیست.