نقد قوه حکم و گذر از طبیعت به آزادی در فلسفه کانت

کانت در فلسفه نقادی، ساحت طبیعت را از ساحت آزادی تفکیک کرده و بدین‌ترتیب، جدال دترمینیسم و اختیار را پایان داد. با این‌حال وی در نقد قوه حکم جدایی این دو ساحت را نقصی در نظام عقل محض تشخیص داده و تلاش کرده است به کمک قوه حکم تاملی این شکاف را پر کند. وی در اثر اخیر، با رویکردی ایجابی، اشیا فی‌نفسه(نومن‌ها) را به‌مثابه فرولایه فوق محسوس طبیعت مورد بررسی قرار داده و با عرضه تصویری نظام‌مند(ارگانیکی) از این ساحت، که همانا متعلَّق زیبایی طبیعی نیز هست، وحدت طبیعت و آزادی را امکان‌پذیر ساخته است. این نوشتار درصدد است پس از معرفی معنای طبیعت و آزادی در اندیشه کانت، چگونگی این گذر را تبیین کند.