دریدا و گفتمان علوم انسان

هیچ گفتمانی خودبسنده نیست، چراکه بر زمینه مفاهیم و اندیشه‌های پیش از خود، بنا شده است. دریدا گفتمان علوم انسانی را میراث‌‌بر مفاهیمی می‌داند که با خود نظام‌های متافیزیکی را حمل می‌کنند. در نظر او ما وقتی متوجه این مهم شدیم که به ساختاربودن ساختار اندیشیدیم. ساختارهای متافیزیکی همواره در بر گیرنده «پیرامونی» هستند که حول یک «مرکز» قوام یافته است و این مرکز جلوی بازی نامتناهی پیرامون را می‌گیرد. دریدا با واسازی تقابل مرکز/ پیرامون، بازی را به گفتمان علوم انسانی باز فرا می‌خواند. مرکز، موقعیت ممتاز خویش را از ساختار می‌گیرد و این مرکززدایی ما را با ناتمامیتی ابدی مواجه می‌سازد که لازمه آن سکونت همیشگی‌مان در میانه است. ما همواره با تفسیری از تفسیرها سروکار داریم، نه تفسیری از واقعیت.