آرنت؛ خود و ارادۀ خودانگیخته

بخش عمدۀ نظرات آرنت دربارۀ «اراده» در آخرین اثر او یعنی حیات ذهن آمده است که بیشتر به تاریخ اراده، یعنی تجربه‌ و تلاش‌های فیلسوفان برای نوشتن دربارۀ این تجربه‌ها، اختصاص دارد. حکم آرنت تقریباً دربارۀ همۀ این تلاش‌ها این است که آن‌ها نتوانسته‌اند حق تجربه‌های موردنظر را ادا کنند و این شکست ریشه در سوگیری در تفکر دارد؛ بنابراین، شاید فرضیه‌ای معقول به نظر بیاید که قصد آرنت ارائۀ تبیینی بسنده‌تر دربارۀ اراده بوده است. هرچند آرنت تبیینی واضح از نظریۀ خویش دربارۀ اراده به دست نمی‌دهد، اما اظهارات متعددی دربارۀ آن دارد و ذهن را با این پرسش مواجه می‌کند که آیا این اظهارات می‌توانند تبیینی منسجم به دست دهند یا خیر. بنابراین، سوالات ذیل پیش‌رو قرار می‌گیرد: این قوه چیست؟ این قوه چطور با سایر قوای بشر و با «خود» یا «منِ اراده‌کننده» ارتباط برقرار می‌کند؟ رابطۀ این قوه با کنش چگونه است؟ توجیه آرنت از مفهوم خود و ارادۀ‌ خودانگیخته چیست؟ چرا آرنت بر ارادۀ خودانگیخته تاکید دارد و آن را از تفکر جدا می‌داند؟ و درنهایت، آرنت در رسیدن به تبیین منسجم از ارادۀ ‌خودانگیخته موفق عمل کرده یا خیر.

arendt: self and spontaneous will

major part of arendt’s views on “will” is evoked in her las‌t work, the life of the mind, which tends to hover around the his‌tory of the will, i.e., it is more concerned with the his‌tory of the will, that is, the experience and efforts of philosophers to write about these experiences. arendt’s judgment about almos‌t all of these efforts is that they have failed to reveal the right assumed to be intended for the experiences, as this failure takes its roots from biased thinking. thus, it may seem a rational hypothesis to sugges‌t that arendt has accounted for a simpler explanation of the will. although arendt does not clearly explain her theory of the will, she provides a number of propositions about it, raising the ques‌tion of whether these propositions can produce a coherent explanation. so the following ques‌tions are introduced: what is this power? how does this power relate to other human forces and to the “self” or the “voluntary self”? what is the relationship between this power with action? what is arendt’s jus‌tification for his concept and spontaneous will? why does arendt emphasize spontaneous will via such power and does not let the will be formed by thinking? and finally, does arendt succeed in producing a consis‌tent explanation of the spontaneous will or not?