شعرزدگی و دوگانۀ اصالت و فرهنگ

در این مقاله پس از تمایز نهادن میان دو نوع مواجهۀ ممکن با طبیعت از حیث زیباشناختی، ذات این تمایز درتاثیر مخصوصی که هنر بر مخاطب خود می‌گذارد جستجو شده است. این تاثیر ازآن‌رو که در اساس بیشتر بر مبنای هنر زبانی ایجاد می‌شود به شعر منتسب شده و ازآن‌رو که نسبت اصیل و نخستین انسان با جهان و در پی آن ثبات و نظم درونی او را از میان می‌برد همچون یک آفت در نظر گرفته شده و در نتیجه «شعرزدگی» نامیده شده است. شعرزدگی درعین‌حال عاملی برای ایجاد و حفظ فرهنگ قلمداد شده است، زیرا امکان درک عواطف و حالات «دیگری» را تسهیل می‌کند و این خود به پذیرش و فهم تفاوت‌ها و در نهایت امکان شکل‌گیری تمدن در معنای دقیق کلمه منجر می‌شود. نشان دادن وجود این دوگانه میان اصالت و فرهنگ و نشان دادن این‌که این دوگانه اساسا مبتنی بر رویکردی‌ست که در قبال هنر اتخاذ می‌شود، غایت اصلی این مقاله است. اما در نهایت طرحی ناقص و اجمالی از افقی برای یک پاسخ ممکن به این دوگانه نیز ارائه می‌شود که به امکان شکل‌گیری یک فرهنگ عقلی اشاره می‌کند. ازآن‌جا که این مقاله در پی طرح یک منظر تازه به موضوع مورد بررسی‌ست، به‌لحاظ روش، عمدتا بر پایۀ توصیفات و استدلال‌های مستقل خود پیش می‌رود، هرچند که در مواقع مقتضی، این روند استدلال با نقل آراء برخی از فیلسوفان پشتیبانی می‌شود.