دلوز-گتاری و پست‌مدرنیسم: رویکردی انتقادی به سیاستِ زیباشناختی

پرسش پیش روی این مقاله ساده است: نسبت میان اندیشۀ ژیل دلوز - فلیکس گتاری و پست‌مدرنیسم چیست؟ پست‌مدرنیسم از این دو چه بهره‌ای برده یا می‌تواند ببرد؟ اگر تعریف فردریک جیمسون از پست‌مدرنیسم به‌عنوان منطق فرهنگی سرمایه‌داری متاخر را بپذیریم، آن‌گاه آیا دلوزیسم _ به تعبیر اسلاوی ژیژک _ یکی از ایدئولوژی‌های سرمایه‌داری دیجیتالی‌ست؟ و به چه معنا یک ایدئولوژی‌ست؟ کوشش ما در این مقاله این است که نشان دهیم چگونه دلوزیسم (سیاست زیباشناختی، سیاست شیزوفرنیک، یا همان اتیکواستتیک دلوز و گتاری) با جهان پست‌مدرنیستی امروز هماهنگ می‌شود و خصلت انقلابی خود را از دست می‌دهد. در این مقاله آشنایی قبلی خواننده با دلوز و گتاری را پیش‌فرض گرفته‌ایم و توجه‌مان بیشتر معطوف به نقدها بر دلوز و گتاری و بررسی آن‌هاست، زیرا در این‌جا مجال چندانی برای پرداخت مفصل به آراء آن دو وجود ندارد.