رابطۀ سوژۀ لکانی و شکل‌گیری نظریه‌های شکستِ جنبش مشروطه

در طول تاریخ، نهضت ها و جنبش های متعددی در جوامع گوناگون شکل گرفته است و تقریباً پس از وقوع تمامی آنها، اندیشمندانی ظهور کرده اند که به شکست آن جنبش و یا نهضت حکم داده و آن را تئوریزه کرده اند. مسئلۀ پژوهش پیشِ رو حول این موضوع شکل گرفته است که چرا علی رغم تاثیرگذاری جنبش ها و نهضت ها، سوژه به شکست و ناکامی آنها مجاب می شود؟ برای یافتن پاسخ، از نظریه های روان شناسیِ اجتماعی سیاسیِ ژاک لکان که دارای زمینه‌ای پساساختارگرایانه است، به عنوان روش بهره برداری شده است. همچنین جنبش مشروطه به عنوان نمونه، جهت کاربست نظریه های لکان به عنوان روش انتخاب شده است. پاسخ احتمالی به پرسش یادشده بر اساس نظریه های لکان بازمی‌گردد به اهمیتِ وجود میل و فانتزیِ سوژه در پویایی و حرکت انسان. یافته های پژوهش نشان از آن دارد که باور سوژه به شکست، امری محتوم و ضروری است. اما این باور، به امر واقع مرتبط نیست، بلکه ریشه در شکاف همیشگی و هستی شناختیِ میان سوژه و دیگری دارد.

The relationship between the Lacanian subject and the formation of theories of the failure of the constitutional movement

Throughout history, numerous movements have been formed in various societies, and after almost all of them, thinkers have emerged who have judged the failure of that movement and theorized it. Therefore, this question arises as to why, despite the influence of movements, the subject is persuaded to its failure? To find the answer, Jacques Lacan's psychosociopolitical theories, which have a poststructural background, have been used as a method. Also, the constitutional movement, as an example, has been chosen as a case study for applying Lacan theories. The possible answer to this question, based on Lacan theories, refers to the importance of the subject's desire and fantasy in human dynamism and movement. The research findings show that the subject's belief in failure is inevitable. But this belief is not related to reality but is rooted in the perpetual and ontological gap between the subject and the other.