مسئله روش در خوانش آثار افلاطون

برخلاف سقراط که در طول عمرش هیچ ننوشت و به تعالیم شفاهی بسنده کرد، افلاطون با نگارش مجموعه آثاری با موضوعات مختلف، جزء بزرگ‌ترین نویسندگان و ادیبان به شمار می رود. افلاطون در طول حیات خود پیوسته در حال نوشتن بود و تنها مرگ، قلم از دست او گرفت. حاصل این دوران دراز نویسندگی، مجموعه آثاری است با موضوعات و عناوین مختلف از تعریف فضایل اخلاقی چون دین‌داری و شجاعت و خویشتن داری گرفته تا بحث‌های فلسفی دربارۀ عالم و نفس و ایده و دیدگاه‌های سیاسی دربارۀ شهر، قانون و حکومت. دربارۀ هر یک از این موضوعات نیز افلاطون در طول حیات خود چندین اثر را با عناوین مختلف نوشته است که زمان نگارش و ترتیب آنها نیز به طور دقیق مشخص نیست. به طور نمونه او دربارۀ سیاست و ادارۀ شهر هم «جمهور» و هم «سیاست مدار» و «قوانین» را نوشته است.مجموعه این آثار متنوع با موضوعات مختلف، خوانش و فهم آنها را از جهاتی با مشکلات و دشواری‌هایی روبه رو ساخته است که همین دشواری منجر به سوءبرداشت‌هایی از تفکر افلاطون شده است. راه پرهیز از چنین سوءفهم هایی در گرو دانستن چگونگی مواجهه با این متون کلاسیک و ملزومات خوانش آن است.با توجه به تفاوتی که در روش خوانش و مواجهه با متن و موضوع در دوره کلاسیک با موضوعات و مسائل امروزی وجود دارد، این مقاله تلاش می‌نماید تا پیش از بحث در اندیشه و تفکر افلاطون، مسئلۀ چگونگی مواجهه و خوانش آثار او را مورد توجه قرار دهد، تا از این دریچه با بررسی سبک و شیوۀ نویسندگی افلاطون، پیچیدگی و چندسویگی متن او، فضای نمایشی شهرهای یونان، کاربرد اسطوره و تمثیل و تاثیر فضای سیاسی اجتماعی، راهی بر خوانش آثار او ارائه نماید. ملزومات چنین خوانشی نشان می دهد که در فهم آثار افلاطون بیش از آنکه پنهان‌نگاری اشتراوس قابل استفاده باشد، می‌تواند مواجهه پرسشگرانه و هرمنوتیکی با متن به کار آید.