تاثیر جهانی شدن بر نهادهای مدنی در ایران

در قلمرو مطالعات علوم انسانی در دهه هشتاد میلادی، پدیده «جهانی شدن» و نیز «جامعه مدنی» در کانون توجه قرار گرفت و در این میان نسبت این دو با یکدیگر نیز در مرکز توجه و تحلیل اندیشمندان مختلف بوده است. مقوله جامعه مدنی در ایران نیز در نیمه دهه‌ هفتاد شمسی مورد توجه قرار گرفت که مقارن با اواخر دهه‌ 90 میلادی است. در این مقاله با استفاده از روش رئالیسم انتقادی، تاثیر جهانی شدن بر نهادهای مدنی در ایران تجزیه و تحلیل شده و نشان داده شده است که در سال های 1376-1390، تناظری میان تحول در نهادهای مدنی و جهانی شدن در ایران وجود نداشته است. رئالیسم انتقادی به این معنا که امر واقعی مورد مواجهه، یعنی نهادهای مدنی از سه سطح هستیشناسانه، واقعیت‌مندی و داده‌ای تشکیل شده است. نهادهای عمومی (مشارکتی) به‌ عنوان سطح هستی‌شناختی امر واقع، نهادهای اجتماعی به‌ عنوان سطح واقعیت‌مندی امر واقع و نهادهای سیاسی به ‌عنوان سطح داده مند امر واقع در نظر گرفته شده‌اند.

The Effect of Globalization on Civil Institutions in Iran1

In the field of social sciences and humanities in the 1980s, the phenomenon of “globalization” as well as “civil society” were in the spotlight. Meanwhile, the ratio of these two together has been at the center of attention and analysis of various scholars. The concept of civil society in Iran was considered in the midseventies (the late 1990s). In this article, using the method of critical realism, the effect of globalization on civil institutions in Iran has been analyzed and it has been shown that between 1997 and 2011 there was no relation between the transformation of civil institutions and globalization in Iran. Critical Realism means that the real, that is, civil institutions, consists of three levels ontological, actuality and factual. Public institutions (participatory) are regarded as the ontological level of the real, social institutions as the actuality level of the real and political institutions as the factual level of the real.