احساس محرومیت نسبی در میان قوم بلوچ و تاثیر آن بر خشونت سیاسی

این پژوهش به بررسی رابطۀ محرومیت نسبی و خشونت سیاسی در بین شهروندان زاهدانی می‌پردازد. استان سیستان و بلوچستان به علت شرایط خاص اقلیمی و فرهنگی، همواره یکی از مناطق حساس و چالش زا در ایران بوده است. دو چالش اصلی اقلیت گرایی قومی و اقلیت گرایی مذهبی، این منطقه را مستعد رفتارهای خشونت‌آمیز می‌کند. پدیدۀ خشونت سیاسی در مناطقی از کشور که به شدت متاثر از ارزش‌های سنتی و قومیتی خود هستند و گرایش و پایبندی کمتری نسبت به حکومت مرکزی دارند، بیشتر مشهود است. خشونت‌های سیاسی در این منطقه محصول علل و عوامل مختلف و متنوعی است و ابعاد عینی و ذهنی متعددی دارد که در این پژوهش به تبیین رابطه احساس محرومیت نسبی با خشونت سیاسی پرداخته می‌شود. روش تحقیق مورد استفاده در این بررسی، روش پیمایشی است. فن جمع‌آوری اطلاعات، استفاده از پرسشنامه بوده است. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه شهروندان شهر زاهدان بوده است که حجم نمونه 384 نفری به شیوه نمونه‌گیری خوشه‌ای انتخاب شد. اطلاعات گردآوری‌شده به کمک نرم‌افزار spss تجزیه و تحلیل شده است. نتایج حاصل از تجزیه و تحلیل داده‌ها نشان داد که بین احساس محرومیت نسبی با رفتارهای خشونت‌آمیز در میان شهروندان مورد بررسی، ارتباط معنی‌داری وجود دارد. تفاوت‌‌های مذهبی، دوری از مرکز و مراودات فرهنگی، بافت زندگی عشیره‌‌ای، فقر و بیکاری، عدم مشارکت فراگیر، قاچاق، ضعف زیرساخت‌‌ها، همانندی‌های فرهنگی، قومی، مذهبی با دو کشور بحران‌زده افغانستان و پاکستان، تقویت جریان‌های ضد شیعه نظیر فرقه وهابیت از جانب بیگانگان از ‌جمله عربستان و پاکستان و مشکلات طبیعی مثل کمبود آب، خشک‌سالی و... از علل اساسی خشونت سیاسی در این منطقه محسوب می‌شود.