نظریه نمایندگی و ریسک سقوط قیمت سهام: شواهدی از بورس اوراق بهادار تهران

در این پژوهش، اثر هزینه‏های نمایندگی بر ریسک سقوط قیمت سهام با رویکرد الگوسازی معادلات ساختاری بررسی می‏شود. برای دست‏یابی به اهداف پژوهش، 110 شرکت از بین شرکت‏های پذیرفته‏شده در بورس اوراق بهادار تهران طی سال‏های 1381 تا 1393 برای نمونه آماری انتخاب شدند. هزینه‏های نمایندگی به کمک متغیرهای مشاهده‏پذیر اندازه شرکت، نسبت اهرمی، نسبت سودآوری، نسبت کیوتوبین، نسبت بکارگیری دارایی‏ها و نسبت جریان وجوه نقد آزاد اندازه‏گیری می‏شود و سنجش ریسک سقوط قیمت سهام با استفاده از سه معیار مبتنی بر الگوهای هاتن و همکاران (2009)، کیم و همکاران (kim, et al., 2011) و کیم و همکاران (2017) انجام می‏گیرد. هم‏چنین، متغیرهای کیفیت افشا، عدم شفافیت جریانات نقدی و عدم شفافیت سود به عنوان متغیرهای کنترلی وارد الگوی پژوهش شده‏اند. پس از اطمینان یافتن از برازش قابل قبول الگوهای اندازه‏گیری و ساختاری پژوهش، نتایج حاکی از آن است که، هزینه‏های نمایندگی اثر منفی و معناداری بر ریسک سقوط سهام محاسبه شده بر مبنای معیار اول دارد ولی ارتباط معناداری بین هزینه‏های نمایندگی و دو معیار دیگر ریسک سقوط قیمت سهام مشاهده نشد. هم‏چنین، از بین متغیرهای کنترلی تنها متغیر کیفیت افشا اثر منفی و معنادار بر ریسک سقوط سهام دارد و رابطه معناداری بین متغیرهای عدم شفافیت جریانات نقدی و عدم شفافیت سود با ریسک سقوط قیمت سهام مشاهده نشد.