مقایسه قدرت گیرنده های دیجیتال داخل دهانی ccd و psp در تشخیص پوسیدگی ثانویه پروگزیمالی در دندانهای پرمولر دایمی (in vitro)

سابقه و هدف: با توجه به اهمیت تشخیص پوسیدگی ثانویه و عوارض شناخته شده تشخیص های مثبت کاذب و منفی کاذب و گزارش محدود در مورد قدرت سنسورها در تشخیص این نوع پوسیدگی، این تحقیق در شرایط آزمایشگاهی و به منظور مقایسه قدرت دو سنسورccd و psp در تشخیص پوسیدگی ثانویه پروگزیمالی در دندان های پرمولر دایمی نسبت به روش استاندارد انجام شد. مواد و روش ها: تحقیق با طراحی تشخیصی بر روی 40 دندان پرمولر سالم کشیده شده انجام گرفت. در یکی از سطوح پروگزیمال این دندانها حفره کلاسیک کلاس دو تهیه شد و توسط آمالگام پر شد. سپس از نمونه ها تصاویر رادیوگرافیک دیجیتال داخل دهانی تهیه شد. از محلول های اسیدی برای ایجاد پوسیدگی ثانویه استفاده شد و بار دیگر از نمونه ها تصاویر رادیوگرافیک تهیه شد. تمام رادیوگرافی ها توسط 5 مشاهده گر بررسی شدند. تشخیص پوسیدگی انجام شد و نتایج به وسیله آزمون نسبت ها مورد قضاوت آماری قرار گرفت. یافته ها: میزان تشخیص غیر قابل قبول برای ccd، 30 درصد و برای psp 5/37 درصد بود که این اختلاف از لحاظ آماری معنادار نیست. (4/0 > p (نتیجه گیری: به نظر می رسد گیرنده دیجیتال داخل دهانی ccd و psp در تشخیص پوسیدگی ثانویه پروگزیمالی در دندانهای پرمولر دایمی تفاوتی ندارند.واژگان کلیدی: رادیوگرافی دیجیتال دندانی، تشخیص، پوسیدگی دندانی