بررسی قدرت تصاویر رادیوگرافی Conventional و دیجیتال اسکن شده در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال (In Vitro)

خلاصه:سابقه و هدف: یکی از مشکلات دندانپزشکان تشخیص پوسیدگی پروگزیمال دندان‌ها است. رادیوگرافی بایت وینگ مرسوم‌ترین روشی است که علاوه بر معاینه‌ی بالینی در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال به کار می‌رود. روش دیگری که می‌توان توسط آن به تشخیص پوسیدگی‌ها (به خصوص پوسیدگی پروگزیمال) دست یافت، استفاده از سیستم دیجیتال است که به وسیله‌ی اسکنر معمولی و دوربین ‌دیجیتال انجام‌پذیر است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه‌ی قدرت تصاویر رادیوگرافی conventional و دیجیتال اسکن شده در تشخیص پوسیدگی پروگزیمال می‌باشد.مواد و روش‌ها: در این تحقیق تعداد40 دندان مولر دایمی خارج شده از انسان، انتخاب شد. حفراتی توسط فرز روند 2/1 d&z زیر محل contact point ایجاد گردید، سپس حفره‌ی ایجاد شده به وسیله‌ی فرزهای روند 1، 2، 3 و 4 بر روی 40 سطح پروگزیمال دندان عمیق‌تر و عمیق‌تر شد. رادیوگرافی بایت وینگ به عمل آمد و هرکدام از کلیشه‌ها توسط دوربین دیجیتال سونی سایبرشات dsc-w200 با 3 رزولوشن 6، 9 و 12 mp دیجیتایز شدند. 4 نفر رادیولوژیست فک و صورت به مشاهده‌ی رادیوگرافی‌های تهیه شده از رادیوگرافی conventional و دوربین دیجیتال پرداختند.یافته‌ها: در تشخیص به روش بایت وینگ میانگین حساسیت 5/97 و میانگین ویژگی 25/91، در تشخیص با دوربین دیجیتال رزولوشن 6 میانگین حساسیت 125/98 و میانگین ویژگی 75/88، رزولوشن 9 میانگین حساسیت 62/95 و میانگین ویژگی 25/91، رزولوشن 12 میانگین حساسیت 75/88 و میانگین ویژگی5/92 بود.از تست cochrane q استفاده شد. اختلاف معناداری بین نتایج دیده نشد.( )نتیجه‌گیری: می‌توان جهت دیجیتال کردن تصاویر رادیوگرافی اعم از داخل و خارج دهانی و ذخیره‌سازی آن‌ها در رایانه و مشاهده‌ی آن‌ها در هر زمان ممکن و ارسال آن به نقاط دیگر از دوربین دیجیتال استفاده کرد.