مقایسه دقت روش‌های رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در تشخیص ضایعات استخوانی

خلاصه: سابقه و هدف: تشخیص زودرس ضایعات پری‏آپیکال می‌تواند باعث تسریع شروع درمان و جلوگیری از گسترش بیماری گردد. رادیوگرافی‌های معمولی همواره ستون اصلی تشخیص، درمان و پیگیری ضایعات اندودنتیک بوده‌اند، در عین حال، تصویر برداری دیجیتال در سالیان اخیر، محبوبیت بسیاری یافته است. هدف از مطالعه حاضر، مقایسه دقت رادیوگرافی معمولی و دیجیتال در تشخیص ضایعات مکانیکی ایجاد شده برروی استخوان فک گاو بود.مواد و روش‌ها: در این تحقیق تجربی- آزمایشگاهی، یک عدد نیم فک پایین گاو مورد استفاده قرار گرفت. پس از مشخص نمودن محل ایجاد ضایعات بر روی استخوان کورتیکال سمت باکال نیم فک از روی رادیوگرافی اولیه، ضایعات مکانیکی توسط فرز روند جراحی021، در عمق‌های 5/0، 1، 5/1، 2، 5/2، 3، 4 و 5 میلی‏متر ایجاد شدند. در نهایت، یک تصویر دیجیتال و یک رادیوگرافی معمولی با فیلم e-speed تهیه و تصاویر بدست آمده توسط 5 نفر مورد بررسی قرار گرفتند. نتایج با آزمون آماری wilcoxon و signed ranks test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.یافته‌ها: طبق نتایج بدست آمده افراد بررسی کننده با استفاده از تصاویر دیجیتال در تشخیص ضایعات ایجاد شده موفق‌تر بودند. میانگین و انحراف معیار نمره تشخیص برای روش معمولی به ترتیب، 98/0±25/1 و برای روش دیجیتال به ترتیب، 53/0±85/1 بود و این تفاوت از لحاظ آماری معنی‌دار بود. (001/0 > p)نتیجه گیری: با توجه به کیفیت بالای تصاویر دیجیتال و مزایای آن از قبیل کاهش شدت اشعه و دقت قابل ملاحظه می‌توان استفاده از رادیوگرافی دیجیتال را برای تشخیص ضایعات استخوانی فک توصیه نمود.کلید واژه ها: رادیوگرافی، دندانی، رادیوگرافی دیجیتال، ضایعات لیتیک استخوانی