مقایسه تاثیر غشا پلی تترافلورواتیلن متراکم با پیوند آزاد لثه بر میزان حفظ و استخوان سازی ساکت دندانی (بررسی بالینی و میکروسکوپی)

خلاصه:سابقه و هدف: کاهش حجم ریج آلویول پس از خارج کردن دندان باعث مشکلات فراوان در زیبایی، عملکرد و جاگذاری ایمپلنت‌های دندانی و موفقیت درمان می‌شود این مشکلات را می‌توان با انجام مراحل حفظ ریج آلویول به حداقل رسانید. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر پلی تترافلورو اتیلن متراکم (dptfe) به عنوان یک غشا سنتتیک با پیوند آزاد لثه اتوژن (fgg) به عنوان یک غشا بیولوژیک به همراه آلوگرفت استخوانی دمینرایزه منجمد بر حفظ ساکت دندانی در نمونه‌های انسانی می‌باشد.مواد و روش‌ها: مطالعه با طراحی کارآزمایی بالینی تصادفی یکسوکور روی 20 فرد سالم غیر سیگاری که جهت درمان ایمپلنت دارای شرایط ورود به مطالعه بودند، انجام شد. بیماران به صورت تصادفی در دو گروه (dptfe) و (fgg) قرار گرفتند. عرض و ارتفاع ریج آلویول بلافاصله پس از کشیدن دندان و 4 ماه بعد در زمان قرار دادن ایمپلنت اندازه‌گیری شدند. بررسی هیستولوژیک نمونه‌های استخوان به دست آمده در زمان قرار دادن ایمپلنت از نظر استخوان زنده، غیر زنده، ترابکولر، آمورف و تعداد استیوبلاست توسط میکروسکوپ نوری انجام شد. تغییرات شاخص‌های دو گروه با استفاده از آزمونt-test و داخل هر گروه با آزمون paired-t-test مورد قضاوت قرار گرفت.یافته‌ها: عرض ریج آلویول در گروه dptfe در ابتدا 41/1±31/8 میلی متر و در زمان قرار دادن ایمپلنت 86/1±30/5 میلی متر بود که تغییرات از نظر آماری معنی دار بود (006/0= p) و در گروهfgg در ابتدا 54/1±63/7 میلی متر و در زمان قرار دادن ایمپلنت 87/1 ±88/4 میلی متر بود (000/0= p) میزان کاهش عرض ریج آلویول در گروه dptfe بیشتر از گروه fgg بود اما این این تفاوت از نظر آماری معنی‌دار نبود (6/0= p) میزان تحلیل استخوان و میزان استخوان سازی در هر گروه مشابه بود و از لحاظ آماری اختلاف معنی‌داری دیده نشد، به ترتیب (2/0= p) و (3/0= p).نتیجه گیری: به نظر می‌رسد کاربرد dptfe و fgg در حفظ و استخوان سازی ساکت دندانی در پیگیری 4 ماهه، اثرات مشابهی دارند.کلید واژه‌ها: ساکت دندانی، پوشش آلوگرافت، تحلیل استخوانی آلویول، تقویت ریج آلویول، ptfe