مقایسه‌ میزان سمان باقیمانده اطراف مارژین روکش‌های سمان شونده ایمپلنت با استفاده از دو روش سمان کردن خارج دهانی و روش سمان کردن رایج

سابقه وهدف: استفاده از سمان گذاری برای اتصال روکش به ایمپلنت به دلایل مختلف ازجمله مزیت های بالینی و حفظ زیبایی استفاده وسیعتری پیدا کرده است. با این وجود پروتزهای سمان شونده دارای معایبی همچون احتمال سمان اضافی و نشت آن به بافت های اطراف ایمپلنت، و در نتیجه ایجاد عوارض التهابی در این بافت ها می باشد. استفاده از تکنیک سمان گذاری خارج دهانی می تواند سمان اضافی را به حداقل برساند. بر این اساس در مطالعه آزمایشگاهی حاضر دو روش خارج دهانی (pia (putty index analogue و lba (light body) و متد رایج سمان کردن داخل دهانی از نظر نشت مقادیر سمان اضافی هنگام قرار دهی روکش بر روی ایمپلنت مدل با یکدیگر مقایسه گردید.مواد و روش ها: در این مطالعه تجربی- آزمایشگاهی، ابتدا 30 فریم زیرکونیا روی سه مجموعه اباتمنت-آنالوگ برای سه گروه مورد مطالعه ساخته شدند. گروه کنترل که بر اساس سمان کردن رایج داخل دهانی انجام گرفت. گروه lba که در آن از یک لایت بادی سیلیکون تراکمی استفاده گردید. گروه pia که از یک پوتی سیلیکونی به منظور سمان گذاری استفاده شد. در هر گروه پس از انجام سمان گذاری، سمان اضافی اطراف حد فاصل محل اتصال اباتمنت-روکش به صورت دستی و با استفاده از اسکیلر دندانپزشکی برداشته و با ترازوی دیجیتال با دقت ±0.01 mg توزین شد.یافته ها: مقادیر سمان اضافی در گروه کنترل 13/07± 85/23میلی گرم، در گروه  5   lba mg 0/55 ± 1/70   و در گروه pta mg 1/45 ± 7/11  گزارش گردید. میانگین وزنی سمان اضافی در گروه lba و گروه pta از مقادیر کمتری نسبت به گروه کنترل برخوردار بودند(هر دو گروه با 0/001 > p). این در حالی است که میانگین وزنی سمان اضافی در گروه lba تفاوت معناداری با گروه pta نداشت. (0/265 = p).نتیجه‌گیری: تکنیک های سمان گذاری خارج دهانی pia و lba در مقایسه با تکنیک سمان گذاری معمول در رستوریشن های مبتنی بر ایمپلنت منجر به کاهش قابل توجه سمان اضافی شدند.

comparison of excess cement around cement-retained implant restorations between two extra-oral cementation methods and conventional intra-oral cementation technique

background and aim: cementation for attaching crowns to implants has found wider use due to various reasons, including clinical advantages and aesthetic preservation. however, cement-retained prostheses have drawbacks such as the possibility of excess cement and its leakage into the surrounding tissues of the implant, which can lead to inflammatory complications in these tissues. the use of the extra-oral cementation technique can minimize excess cement. accordingly, in this laboratory study, two extra-oral methods, pia (putty index analogue) and lba (light body analogue), and the conventional intra-oral cementation method were compared in terms of the amount of excess cement leakage when placing a crown on an implant model.materials and methods: in this laboratory study, 30 zirconia frameworks were fabricated on three abutment-analogue sets for three study groups. the control group underwent the conventional intra-oral cementation method. the lba group used a light body condensation silicone. the pia group used a silicone putty for cementation. in each group, after cementation, the excess cement around the abutment-crown connection was manually removed using a dental scaler and weighed with a digital scale with an accuracy of ±0.01 mg.results: the excess cement in the control group was reported as 85.23 ± 13.07 mg, in the lba group as 1.70 ± 0.55 mg, and in the pta group as 7.11 ± 1.45 mg. the average excess cement in the lba and pta groups was significantly lower than in the control group (both groups with p value < 0.001). however, the difference in average excess cement between the lba and pta groups was not statistically significant (p value = 0.265).conclusion: the extra-oral cementation techniques, pia and lba, significantly reduced the amount of excess cement compared to the conventional technique in implant-based restorations, which may limit the adverse effects of excess cement on surrounding tissues..