علوم انسانی اکولوژیک

در این مقاله ویژگی‌های علوم انسانی اکولوژیک به عنوان علامت ظهور یک پارادایم علمی جدید تعریف و شناسایی می شود. این مقاله بر روی پسا انسانگرایی اکولوژیک تمرکز دارد - گرایشی که از اواخر دهه نود در چارچوب نقد پساانسان گرایانه از انسان محوری، اروپامحوری و علوم غربی در حال توسعه بوده است. نقش دانش‌های اکولوژیک سنّتی، و نیز توسعه علوم انسانیِ زیستی (نوعی دانش فراگیر که علوم انسانی، اجتماعی و علوم زیستی را به هم متصل می‌کند) همچنین در این مقاله به‌عنوان ابعاد مهم پساانسانگرایی اکولوژیک برجسته می شود.علوم انسانی اکولوژیک دیدگاهی آرمان‌شهری از فرا اجتماعات انسان‌ها و غیرانسان‌ها را بر اساس روابط همزیستی، تکامل مشترک و به هم‌وابستگی ارائه می‌دهد و ساخت دانش آینده را از نظر ذهنِ گسترده، شناختِ توزیع‌شده، ارتباطات زیستی و همدلی پیش‌بینی می‌کند.

ecological humanities

the article defines and identifies features of the ecological humanities, understood as a symptom of the emergence of a new scientific paradigm. it focuses on ecoposthumanities—a tendency that has been developing since the late nineties within the framework of posthumanist criticism of anthropocentrism, eurocentrism, and western science. the article highlights the role of traditional ecological knowledge, as well as the development of biohumanities (an inclusive type of knowledge that connects human, social sciences, and life sciences) as important aspects of ecoposthumanities. the ecological humanities offer a utopian vision of meta-communities of humans and non-humans based on symbiotic relations, co-evolution, and co-dependency, and anticipate future knowledge building in terms of extended mind, distributed cognition, biocommunication, and empathy.