زیست‌‌مقاومت بدیل زیست‌‌قدرت: تحلیلی بر خودتحقق‌بخشی جمعیت فرودستان در تاریخ معاصر ایران

مقالۀ حاضر چیستی «زیست‌‌مقاومت» را در چشم‌اندازی میان‌رشته‌ای متاثر از فلسفۀ‌ سیاسی، تاریخ، انسان‌شناسی و جامعه‌شناسی جست‌وجو می‌کند. دراین‌راستا، مفهوم «زیست‌‌مقاومت» با خوانشی تلفیقی از نظریه‌های اسپینوزا و دلوز صورت‌بندی شده است. همچنین، با استفاده از روش تبارشناسی و نگرش تجربه‌گرایی استعلایی، پدیدآیی «انبوه خلق» به‌مثابۀ محصول فعلیت‌یابی «زیست‌‌مقاومت» مورد بررسی تاریخی قرار گرفته است. در تاریخ معاصر ایران، جمعیت به‌مثابۀ یک انبوه خلق میان برافتادن نظم قدیم تا برآمدن نظم جدید در نهضت مشروطیت، جنبش‌های13321320 و انقلاب1357 تحقق یافته است. بنابراین، انجمن‌ها، اتحادیه‌ها و شوراها اَشکال انبوه خلق در هریک از این دوره‌های تاریخی بوده‌اند، که درواقع مقاومت جمعی فرودستان در مقابل «زیست‌‌قدرت» را به نمایش گذاشته‌اند. وجود، نیروی درون‌ماندگار حیات است و انسان‌ها در مواجهه با تهدید وجود با یکدیگر هم‌سرنوشتند. ازاین‌رو، «زیست‌‌مقاومت» یک کنش مشترک سیاسی برای صیانت از وجود است که با دگردیسی بدن‌‌سوژه‌های منقاد به بدن‌‌سوژه‌های آزاد در «لحظۀ دیداری‌‌شنیداری ناب» ممکن می‌شود. نتایج حاصل از یافته‌های این مقاله ما را به سه اصل بنیادین رهنمون می‌سازد: 1) وجودداشتن، مقاومت‌کردن است؛ 2) صیانت از وجود یک پراکسیس سیاسی است؛ 3) آزادی فردی بدون آزادی جمعی امکان‌پذیر نیست.

Bioresistance as an alternative to biopower: Analyzing the selfrealization of subaltern population in contemporary Iranian history

This paper seeks to explicate bioresistance in an interdisciplinary perspective inspired by political philosophy, history, anthropology, and sociology. Here the concept of bioresistance is formulated along the lines of thought drawn from an integrated reading of Spinoza and Deleuze. Using the genealogical method and the transcendental empiricism approach, this paper has also undertaken a historical study on the emergence of multitude as a product of the actualization of bioresistance. In the contemporary Iranian history, population as the multitude has been realized within the period between the collapse of the old and the blossoming of the new order during Constitutional Movement and Social Movements between1941 and 1953, as well as during in the 1979 Iranian Revolution. In each of these moments, Anjumans, Unions, and Shuras can be regarded as forms of multitude which displayed the collective resistance of subaltern groups against biopower. Existence is the immanent cause of life, and human beings faced with dangers threatening their existence, tend to be united under a common destiny. Bioresistance is thus a collective political activity in the service of selfpreservation, made possible by the transformation of subjugated bodysubjects into liberated ones in pure optical and sound situations. The results of this study guide us to three fundamental principles: 1. To exist is to resist; 2. Preservation of existence a political praxis; 3. There can be no individual liberation without a collective effort.