طراحی الگوی تاب‌آوری با رویکرد ارزش‌آفرینی در مدیریت شهری

تاب‌آوری شهرها در مدیریت شهری، اهمیت زیادی دارد، زیرا بر زیست و بقای یک شهر تاثیر می‌گذارد. با افزایش ظرفیت و توان سکونتگاه‌های شهری و ضریب تاب‌آوری آن‌ها است که مدیریت باکیفیت شهرها برای نسل‌های آینده امکان‌پذیر می‌شود. این پژوهش با هدف طراحی الگوی تاب‌آوری برپایۀ رویکرد ارزش‌آفرینی در مدیریت شهری انجام شده است. مقالۀ حاضر به‌لحاظ هدف، کاربردی و از نظر روش گردآوری داده‌ها، از نوع کیفی است. جامعۀ آماری پژوهش، دربردارندۀ خبرگان دانشگاهی و مدیران شهرداری در حوزه مدیریت شهری تهران است که پس از 11 مصاحبه، اطلاعات به‌ کفایت داده رسید. برای انتخاب نمونه در مرحلۀ کیفی از روش گلوله‌برفی استفاده شد و روایی محتوای پرسش‌های مصاحبه توسط 4نفر از هئیت علمی دانشگاه تایید شد. نتایج به‌دست‌آمده نشان می‌دهد که چهار عامل اقتصادی، اجتماعی، نهادی، کالبدی‌‌فضایی در این عرصه نقش چشمگیری دارند. پیشنهاد می‌شود، ابعاد شکل‌دهندۀ الگو، به‌عنوان عامل تعدیل‌کننده در سازمان‌ها بررسی شده، و اثر تغییرات محیط کالبدی‌‌فضایی بر الگوی مدیریت تاب‌آوری در سازمان‌های دیگر سنجیده، و با یافته‌های پژوهش حاضر مقایسه شود.

Designing a resilience model with a value creation approach in urban management

What is being discussed today in the world of city management is the resilience of cities, which is very important because it can easily affect the life and durability of a city. Therefore, it is necessary to provide the basis for quality management of cities for future generations, following the increase in the capacity and capacity of urban settlements and their resilience. This research has been done with the aim of designing a resilience model with a value creation approach in urban management. The present study is applied in terms of purpose and qualitative in terms of data collection. In this study, the statistical population of university experts and municipal managers in the field of urban management in Tehran were considered. Snowball method was used to select the sample in the qualitative stage. The validity of the content of the questionnaire was confirmed by professors, experts and thinkers. The results show that four economic, social, institutional and physicalspatial factors play an effective role. It is suggested that the dimensions of the model’s structure be investigated as a moderating factor in organizations and the effect of changes in physicalspatial environment on the resilience management model in other organizations be measured and compared with the present study. From previous research and documentary studies, a suitable basic framework for this research should be created.