مقایسه گفتمان هسته‌ای در سیاست خارجی دولت نهم و دهم با گفتمان انقلاب اسلامی

این مقاله به بررسی گفتمان هسته‌ای در سیاست خارجی دولت محمود احمدی‌نژاد و مقایسه آن با گفتمان انقلاب اسلامی می‌پردازد. محقق با بهره‌گیری از نظریه تحلیل گفتمان لاکلا و موف به ارائه مفصل‌بندی گفتمان هسته‌ای دولت احمدی‌نژاد و نحوه هژمونیک شدن آن می‌پردازد، سپس نسبت آن را با گفتمان انقلاب اسلامی ﻣﺘﺄثر از مواضع آیت‌الله خامنه‌ای، رهبر انقلاب اسلامی بررسی می‌کند. در طول این سال‌ها، دولت اصول‌گرای احمدی‌نژاد، گفتمان هسته‌ای را با دال مرکزی حق مسلم ملت ایران و با دال‌های پیرامونی همچون فناوری بومی، مقاومت، پیشرفت اقتصادی، عدالت و استقلال مفصل‌بندی کرد. حاصل این گفتمان پیشرفت‌های سریع فناوری هسته‌ای در کشور و البته در کنار آن تحریم‌های گسترده بین‌المللی و یک جانبه بود. اگر چه فشار تحریم‌ها باعث شد تا گفتمان هسته‌ای جدیدی در کشور شکل گیرد، اما بدون شک گفتمان هسته‌ای دولت احمدی‌نژاد نقش ﻣﺆثری در پیشبرد سیاست‌های کلان نظام در دهه نود داشت. در حالی که برخی تحلیل‌گران و یا جریانات سیاسی تلاش کرده‌اند تا گفتمان هسته‌ای دولت احمدی‌نژاد را یک گفتمان مستقل از گفتمان انقلاب و در واقع یک گفتمان افراطی و غیرعقلانی معرفی کنند، یافته‌های این مقاله نشان می‌دهد گفتمان هسته‌ای دولت احمدی‌نژاد با گفتمان انقلاب اسلامی ﻣﺘﺄثر از مواضع رهبر انقلاب اسلامی و سیاست‌های کلان نظام  همسو بوده است.

A Comparative Study Of Nuclear Policy of president Ahmadinejad with the Nuclear discourse Of The Islamic revolution in Iran

AbstractThis research investigates nuclear discourse of president Ahmadinejad and compares it with discourse of the Islamic revolution in Iran. The research method is discourse analysis and theory of Laclaue and Mouffe is used for analysis of the topic. The research explains how nuclear discourse of Ahmadinejad government is articulated and hegemonized then the research compares it with discourse of the Islamic revolution based on speeches of Ayatollah Khamenei the leader of the Islamic revolution in Iran. The research finds that articulation of nuclear discourse of president Ahmadinejad is accommodated discourse of the Islamic revolution in signifiers such as definite right of the Iranian nation, independence, justice, prestige, resistance, development, national technology and peaceful purposes. While some analysts have tried to introduce Ahmadinejad’s nuclear discourse as a different discourse from the discourse of the revolution, and in fact an extreme and irrational discourse, the findings of this paper show that both two discourses have been in the same line.