crimes against humanity and genocide: the plight of rohingya muslims and iran's stance

The rohingya people are the native inhabitants of arakan (rakhine) land in myanmar and have faced a series of crimes by the myanmar army and government. based on the norms and regulations of international and customary international law and the principles of international criminal law and considering the incidents that occurred against the religious minority group of rohingya muslims, the continuous violation of human rights and the occurrence of the crime of genocide by the myanmar government are a matter of fact. there are numerous examples of deliberate actions that illustrate the government's efforts to eradicate the rohingya community, as well as intentional measures that incur international responsibility for the myanmar government. iran has raised three specific stances regarding the rohingya muslim crisis.the major question of the research is to evaluate the occurrence or non-occurrence of violations of international criminal law, the crimes of genocide, and crimes against humanity by the myanmar army and government against the muslim minority in rakhine state. iran`s stance on the issue is one of the priorities in our question.based on the principles of international law, the hypothesis emphasizes the occurrence of crimes against humanity and genocide. the purpose of the research is to examine one of the important cases of violation of muslim rights in today's world that has not been noticed by international legal societies. it attempts to briefly discuss iranian perspectives on the issue. the analytical-descriptive research method is based on official documents and undeniable facts, especially the documents issued by the international criminal court.

جنایت علیه بشریت و نسل زدایی بر علیه مسلمانان روهینگیا, و مواضع ایران

در پی خروج آمریکا از توافق هسته‌ای ایران یا برجام و اعمال مجدد تحریم‌ها، سیاست‌گذاران ایرانی به‌تدریج از همکاری با شرق، ازجمله چین، حمایت کردند که با امضای 25 ساله ایران و چین به اوج خود رسید. با توجه به تغییر جریان دیپلماسی ایران به سمت همکاری‎های منطقه‌ای و نزدیکی روزافزون روابط چین و ایران، سوال اصلی این پژوهش در مورد تاثیر نزدیکی چین و ایران بر روابط یا هند، یکی از بزرگ‌ترین شرکای تجاری آسیایی ایران است. فرضیه اصلی بیان می‌کند که نزدیکی چین و ایران هند را به گسترش دامنه پروژه‌های ارتباطی خود از طریق ایران سوق داده است که در جهت مقابله با طرح کمربند و جاده چین در جنوب آسیا و آسیای مرکزی است.. نهادگرایی سازه‌انگاری توسعه‌یافته توسط هی به‌عنوان چارچوب نظری این پژوهش در نظر گرفته‌شده است. روش پژوهش نیز مبتنی بر روش کیفی و تحلیل گفتمان است تا بر روابط ایران و هند در چارچوب استراتژی نگاه به شرق ایران تمرکز کند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که سیاست‌گذاران هندی از اصل واسودوا کوتومباکام در تعامل خود با ایران پیروی می‌کنند و به دنبال افزایش روابط ایران و هند در رقابت با چین از طریق انعقاد قرارداد استراتژیک و امنیتی بلندمدت هستند. با توجه به نقش تمدنی هند در آسیای مرکزی و پاسخ به حضور فزاینده چین در منطقه، هند اقدامات ملموسی مانند نهادینه کردن اجلاس هند و آسیای مرکزی در چارچوب چندجانبه و گنجاندن بندر چابهار ایران در راهگذر بین‌المللی شمال-جنوب را در پیش‌گرفته است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که بخش خصوصی همچنان حلقه ضعیف در زنجیره مجموعه دولتی-معبد-شرکتی حزب حاکم ملی‌گرای بی جی پی در رابطه با ایران است. هند همچنین در تلاش است تا از طریق قرارداد راهبردی بلندمدت، نهادینه‌سازی همکاری‌های امنیتی و تقویت مشارکت بخش خصوصی در پروژه چابهار، همکاری درازمدت دو کشور را تضمین کند.