iran's look east strategy: sino-iran rapprochement and the indian perspective

In the wake of the us withdrawal of the iran nuclear deal, or jcpoa, and the re-imposition of sanctions, iranian policymakers came down gradually in favor of cooperation with the east, chief among them china, culminating in the signing of a 25-year iran-china agreement and the adoption of iran's look east strategy in 2021. considering the changing flux in iran's diplomacy toward regional cooperation and ever-increasing sino-iranian rapprochement, the main question of this contribution is about the effect of sino-iranian rapprochement on india, one of iran's biggest asian trading partners. the main hypothesis states that sino-iranian rapprochement has led india to expand the scope of its connectivity projects through iran, throwing a spoke in the wheel of china's belt and road initiative in south and central asia. constructivist institutionalism (ci), developed by hay, was adopted as the theoretical framework. the methodology used for this research is based on qualitative methodology and discourse analysis to focus on iran-india relations in the context of iran's look east strategy. our findings indicate that indian policymakers are following the vasudhaiva kutumbakam principle in their engagement with iran, seeking to increase iran-india ties in the face of chinese competition with long-term strategic and security deals. as part of india's civilizational role in central asia and as a response to growing chinese footprints in the region, india has undertaken certain concrete measures, such as the institutionalization of the india-central asia summit on a multi-lateral framework and the inclusion of iran's chabahar port in the international north-south corridor. the research findings reveal that the corporation remains the weak link in the chain of the state-temple-corporate complex of the hindu nationalist bjp in relation to iran. india is also set to lock in cooperation with iran through long-term strategic deals, institutionalizing security cooperation, and strengthening private sector participation in the chabahar project.

استراتژی نگاه به شرق ایران و نزدیکی چین و ایران: چشم انداز هند

در پی خروج آمریکا از توافق هسته‌ای ایران یا برجام و اعمال مجدد تحریم‌ها، سیاست‌گذاران ایرانی به‌تدریج از همکاری با شرق، ازجمله چین، حمایت کردند که با امضای 25 ساله ایران و چین به اوج خود رسید. با توجه به تغییر جریان دیپلماسی ایران به سمت همکاری‎های منطقه‌ای و نزدیکی روزافزون روابط چین و ایران، سوال اصلی این پژوهش در مورد تاثیر نزدیکی چین و ایران بر روابط یا هند، یکی از بزرگ‌ترین شرکای تجاری آسیایی ایران است. فرضیه اصلی بیان می‌کند که نزدیکی چین و ایران هند را به گسترش دامنه پروژه‌های ارتباطی خود از طریق ایران سوق داده است که در جهت مقابله با طرح کمربند و جاده چین در جنوب آسیا و آسیای مرکزی است.. نهادگرایی سازه‌انگاری توسعه‌یافته توسط هی به‌عنوان چارچوب نظری این پژوهش در نظر گرفته‌شده است. روش پژوهش نیز مبتنی بر روش کیفی و تحلیل گفتمان است تا بر روابط ایران و هند در چارچوب استراتژی نگاه به شرق ایران تمرکز کند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که سیاست‌گذاران هندی از اصل واسودوا کوتومباکام در تعامل خود با ایران پیروی می‌کنند و به دنبال افزایش روابط ایران و هند در رقابت با چین از طریق انعقاد قرارداد استراتژیک و امنیتی بلندمدت هستند. با توجه به نقش تمدنی هند در آسیای مرکزی و پاسخ به حضور فزاینده چین در منطقه، هند اقدامات ملموسی مانند نهادینه کردن اجلاس هند و آسیای مرکزی در چارچوب چندجانبه و گنجاندن بندر چابهار ایران در راهگذر بین‌المللی شمال-جنوب را در پیش‌گرفته است. یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهند که بخش خصوصی همچنان حلقه ضعیف در زنجیره مجموعه دولتی-معبد-شرکتی حزب حاکم ملی‌گرای بی جی پی در رابطه با ایران است. هند همچنین در تلاش است تا از طریق قرارداد راهبردی بلندمدت، نهادینه‌سازی همکاری‌های امنیتی و تقویت مشارکت بخش خصوصی در پروژه چابهار، همکاری درازمدت دو کشور را تضمین کند.