an analysis of china’s military diplomacy towards iran

The main goal of this article is to examine the evolutionary process of organizing and advancing china's military relations and arms diplomacy towards iran. china is now recognized as the most prominent rising power of asia-pacific in the international balance of power. in this regard, the authors of the present study, using the formal statements of china`s officials and analyzing documents, have sought to answer this question that “what factors affect the formulation and furtherance of china's arms cooperation with iran”? the hypothesis put forward to answer this question by the present study suggests that “analyzing china's approach towards military diplomacy and arms cooperation with iran can be divided into three separate time frames; since 1979 to 1990, through military cooperation with iran and besides earning profits and overcoming technological underdevelopment, beijing sought to contribute to a more balanced distribution of power in west asia. until 2012, china adjusted its military engagement with iran due to the mounting importance of the us parameter in its foreign policy, but since xi jinping took office in 2013, china-which now sees itself as a major power-has pursued a more strategic approach towards military ties with iran.

تحلیلی بر دیپلماسی نظامی چین درقبال ایران

هدف اصلی از نگارش این مقاله، تحلیل سیر تکاملی تنظیم و پیشبرد مراودات نظامی و دیپلماسی تسلیحاتی جمهوری خلق چین در قبال جمهوری اسلامی ایران است. چین، امروزه در چارچوب موازنه قدرت بین‌المللی، به عنوان مهم‌ترین قدرت نوظهور در پهنه شرقی قاره آسیا شناخته می‌شود. در این راستا، با بهره‌گیری از مواضع نخبگان سیاسی و اسناد رسمی چینی، نگارندگان مقاله‌ی حاضر بر آن هستند تا به این پرسش پاسخ دهند که چه عواملی در تنظیم و پیشبرد همکاری‌های تسلیحاتی چین با ایران موثر بوده‌اند؟بر اساس فرضیه این پژوهش، سیر مراودات تسلیحاتی و دیپلماسی نظامی چین در قبال ایران به طور کلی به سه دوره تقسیم‌بندی می‌شود. از ۱۹۷۹ تا ۱۹۹۰، در عین تلاش برای فائق آمدن بر عقب‌ماندگی‌ نظامی و توجه‌ به سودآوری اقتصادی، چین در تلاش بود تا از طریق همکاری‌های نظامی با ایران، در راستای تحقق توزیع متوازن‌تری از قدرت در آسیای غربی گام بر دارد. تا سال ۲۰۱۲، با عنایت بر اهمیت فزاینده‌ی مولفه آمریکا در سیاست خارجی چین، پکن اصلاحاتی در تعاملات نظامی خود با ایران اجرا نمود. اما از بعد از روی کار آمدن شی جین‌پینگ در سال ۲۰۱۳، چینکه حالا خود را در ساحت قدرتی بزرگ می‌پنداردنگاه راهبردی‌تری به مراودات نظامی و همکاری‌های تسلیحاتی با ایران دارد.