شان شناختی قصص قرآن در زبانِ دین، از منظر علامه طباطبایی

از منظر ناشناخت‌گرایان گزاره‌های دینی توصیف‌گر حقایق معنوی و واقعیات عینی نیستند و در برخی آراء معنادار هم تلقی نمی‌شوند. در این نگرش داستان‌های دینی نیز اشاره‌ای به واقعیت ندارند؛ بلکه به مقاصد دیگری بیان شده‌اند. در این راستا توجه به جنبه‌های عملی گزاره‌های دینی اهمیت بیشتری دارد. عمده متفکران اسلامی مانند علامه طباطبایی معتقد به شان شناختی زبان دین هستند. از منظر علامه طباطبایی تمام گزاره‌های دینی، معنادار و حقیقی قلمداد می‌شوند و قصص قرآن نیز از جمله گزاره‌های تاریخی هستند که به عنوان اِخبار از حقایق گذشته یا تمثیل از نوع حقیقی بیان شده‌اند. این نوشتار با روش توصیفی_ تحلیلی به یک سوال اصلی پاسخ می‌دهد: از منظر علامه طباطبایی قصص قرآنی دارای چه شانی در زبان دین است؟ جهت پاسخ به این سوال اصلی، پس از بررسی شان شناختی زبان دین از منظر متفکران اسلامی و غربی به نظرات علامه طباطبایی پیرامون زبان دین در قصص قرآنی پرداخته می شود.

cognitive status of qur’anic stories in the language of religion in allameh tabatabai

some scholars believe religious propositions do not describe objective facts and are not meaningful. so, religious stories do not refer to reality but are told for other reasons and practical aspects are important. major islamic thinkers such as allameh tabatabai believe in the cognitive dignity of the language of religion. allameh tabatabai believes religious propositions are considered meaningful and real, and qur’anic stories are among the historical propositions that have been expressed as news of past truths or allegories of the true type. this article answers a main question with a descriptive analytical method: according to allameh tabatabai, what is the status of quranic stories in the language of religion? in order to answer this main question, after examining the cognitive status of the language of religion from the perspective of islamic and western thinkers, allameh tabatabai’s views on the cognitive status of the language of religion in the qur’anic stories are discussed.