آداب دعاهای انبیا در قرآن

دعا رابطه مستقیم انسان با خداست، خدا را صدا زدن و پاسخ شنیدن است. دست نیاز به ‌سوی وی دراز کردن و از عالم غیب هدیه گرفتن است. دعا یک برنامه تربیتی و انسان‌ساز است. توصیه می‌شود هر مسلمان و هر انسانی رو به ‌سوی خدا داشته باشد و دل به اجابت ببندد و از رحمت الهی دلسرد نگردد. دعا از یک نظر عملی عبادتی گران‌بهاست که از آن به ‌عنوان وسیله برآوردن خواسته‌ها، سبب رسیدن به هدف‌ها یاد شده است. دعا یگانه راه ارتباط بندگان به مبدا بوده و تنها وسیله‌ای است که خدای متعال برای ارتباط با خود مقرر فرموده است، اگر این ارتباط و توجه به مبدا نباشد، خدای منان عنایت خاصه‌ خود را قطع خواهد فرمود. در این صورت، بندگان استعداد پذیرش این عنایت را از دست ‌داده و مقتضای رحمت الهی را از کف می‌دهند. قرآن کریم این حالت را نوعی استکبار می‌داند آن‌ هم از موجودی که هیچ حیثیتی جز حیثیت بندگی ندارد.

Etiquettes of the prayers of prophets in the Qur’an

Prayer is man’s direct relationship with God, it is calling God and hearing the answer. Prayer is asking God and receiving a gift from the unseen world. Prayer is an educational and humanmade program. It is recommended that every Muslim and every human being turn to God and hope to be responded and not be discouraged by divine mercy. Prayer is a precious act of worship in a practical sense, which has been mentioned as a means of fulfilling desires, achieving goals. Prayer is the only way for the servants to communicate with the origin and it is the only means that God Almighty has determined for communication with Himself, if this communication and attention is not to the origin, God Almighty will cut off His special favor. In this case, the slaves lose the ability to accept this provision and lose the need for divine mercy. The Holy Qur’an considers this a kind of arrogance, even from a being who has no status other than the status of a slave.