سب و فحاشی در فقه(با بررسی آیه 108 سوره انعام)

دشنام و توهین به اموری که برای دیگر ادیان و مذاهب مقدس و محترم است از دید شرع مقدس اسلام امری نکوهیده است. آیه شریفه ﴿لا تسبوا الذین یدعون من دون الله فیسبوا الله عدواً بغیر علم﴾ بیان کننده این مهم می‌باشد. توجه به این نکته لازم است که این عمل نه‌تنها می‌تواند به صورت لفظ و کلام انجام شود بلکه عموم آیه شامل هر عملی است که توهین را در بر داشته باشد. از سوی دیگر تنها مقدسات ادیان و بت‌ها و اصنام نیستند که مشمول حکم مذکور می‌شوند. برخی دلائل وجود دارند که تمام آنچه برای دیگران باشد، و توهین به آن‌ها باعث اهانت به مقدسات اعم از ذات باری پروردگار، اولیای دین و غیره شود، مشمول نهی در آیه شریفه هستند. در احادیث اسلامی فحاشی نسبت به دیگران ممنوع شمرده شده است. با توجه به برخی از قواعد فقهی نیز می‌توان حرمت را استنباط نمود.

Profanity and obscenity in jurisprudence (by examining verse 108 of Surah An’am)

Insulting to things that are sacred and respected for other religions and it is a faulty act from the point of view of the holy Sharia of Islam. The important verse La Tasabbu AlLazina Yadoona Men Dunellah Fayasabbu Allah Adovan Beghayre Elm expresses this issue. It is important to note that this action can not only be done verbally, but the general verse includes any action that involves insult. On the other hand, it is not only the sanctities of religions and idols that are subject to this ruling. There are some reasons why everything that is for others, and insulting them causes insults to the holy things, including the essence of God, the saints, etc., is prohibited in the holy verse. In Islamic hadiths, obscenity towards others is forbidden. According to some jurisprudential rules, sanctity can also be deduced.