موضوعیت یا طریقیت امارات در اعتبار اجتهاد با نگاهی اجمالی به قرآن کریم و روایات

در میان فقها بحثی وجود دارد که آیا علم قاضی به واقعه از بیرون تاثیری در حکم او می‌تواند داشته باشد یا خیر به این معنا که حتی اگر از رخداد فیمابین دو طرف دعوا به هر نحوی مطلع است باز آنچه برای او حجت است تا بتواند بر اساس آن حکم کند صرفاً امارات تعیین شده از ناحیه شارع است که همانا بینه و اقرار می‌باشد، یا علم قاضی بدون امارات معینه نیز برای صدور حکم حجیت دارد. ثمره این بحث در اعتبار اجتهاد و یا کفایت علم مقلد ممکن است از جهت مناط و ملاک واحد آن، خود را نشان دهد و مفید واقع شود. بررسی امارات(بینه و اقرار) از آن جهت که امری کاملاً تخصصی در حوزه تخصص مجتهد است پس بر فرض اثبات این مطلب که بینه و اقرار در اثبات دعوی و حکم موضوعیت دارد در نتیجه اجتهاد برای قضاوت لازم می‌شود، و در صورتی که بتوانیم اثبات کنیم بینه و اقرار صرفاً طریقیت به واقع دارند پس از هر راهی که واقع برای قاضی منکشف شود قاضی می‌تواند حکم صادر کند، بنابراین اجتهاد لازم نیست.

Subjectivity or Method of the Indications in the Validity of Ijtihad by Looking at Holy Quran and Narrations

There is a debate among the jurists as to whether the judge’s knowledge of the event can have an external effect on his verdict, in the sense that even if he is aware of the event between the two parties in any way, what is valid for him to rule based on it, is only the hints appointed by the Sharia which are evidence and confession, or the knowledge of a judge without specific hints has the authority to issue a rule. The result of this debate on the validity of ijtihad or the adequacy may show itself and be useful in terms of its single criteria. Since examination of the hints (evidence and confession) is a completely specialized matter in the field of expertise of a mujtahid, then assuming that indication and evidence are relevant in proving a claim and verdict, then ijtihad is necessary for judgment, and if we can prove evidence and confession are only a way to the truth then the truth is revealed to the judge and the judge can issue a verdict, so ijtihad is not necessary.