نسیم وحی در دیوان بلند اقبال

اعجاز قرآن کریم، جذابیت، فصاحت و بلاغت و منحصر به فرد بودن آن موجب شده است که شاعران، جهت عمق بخشیدن و غنای اشعار خود به قرآن روی آورند، بزرگ‌ترین شاعران به شیوه‌های مختلف از این کتاب آسمانی استفاده کرده‌اند که این امر موجب ماندگاری اشعار آن‌ها شده است. در این بین میرزا سید رضی مستوفی، متخلص به بلند اقبال یکی از شاعران گمنام آیینی معاصر توانسته است با خوشه چینی از قرآن کریم، اثری ماندگار را در قالب زیبای شعر بیافریند. در این مقاله با روش توصیفی تحلیلی به بررسی تاثیر پذیری اشعار بلند اقبال از آیه‌های قرآن پرداخته شده که در مواردی مستقیماً از یک واژه قرآنی یا بخشی از یک آیه اقتباس کرده و در برخی موارد به صورت تلمیحی به آیات قرآن اشاره نموده و در مواردی هم به صنعت ترجمه روی آورده است. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهد که تجلی قرآن در دیوان شاعر به شکل‌های مختلف، بیانگر تسلط شاعر بر قرآن می‌باشد و کم‌تر صفحه‌ای از دیوان شاعر را می‌توان یافت که کلام وحی در آن ظهور نداشته باشد.

Breeze of Revelation in Diwan of Boland Iqbal

The miracle of Holy Quran, its charm, eloquence, rhetoric and its uniqueness have caused poets to turn to Quran to deepen and enrich their poems. The greatest poets have enjoyed this Divine book in various ways, which makes the poems eternal. In the meantime, Mirza Seyyed Razi Mostofi pen – named to Boland Iqbal is one of the anonymous contemporary religious poets who has been able to create an eternal work in a beautiful form of poetry selecting bests from Holy Quran. In this article, with a descriptive – analytical method, the effectiveness of Iqbal’s poetries is studied in which in some cases a term or part of a Verse have been adapted directly and, in some cases he has implicitly referred to the verses of Qur’an, and in some cases have turned to the translation. Findings show that the manifestation of Qur’an in the poet’s Diwan in various forms indicates the poet’s mastery of Qur’an and less pages can be found in his poetry in which the word of revelation does not appear.