بررسی مفهوم وحی و شهادت در شعر و کلام نوروز سورانی (متون مقدس گوران) براساس روش پدیدارشناسی هرمنوتیک پُل ریکور

پدیدارشناسی هرمنوتیک با ورود به حوزۀ مطالعات دینی، اقتدار متون مقدس را به عنوان یک راهنمای هنجاری با الگوهای مشخص و تعریف شده در پرانتز قرار می دهد. این تعلیق، عرصۀ ارجاعِ شاعرانۀ غیرتوصیفی را به جهان می گشاید. رویدادهای بازگوشده درکتاب مقدس به عنوان رویدادهای تاریخی، اکنون از وجود متنی برخوردارند که از منشا پیشینِ خود فاصله گرفته‌اند و معانی کنونی شان محصول ثبت آنها در شبکه ای از متون است که به طورمتناوب، یکدیگر را در یک کلِ بینامتنی حمایت و جابه جا می کنند؛ براین اساس کتاب مقدس، پیش از هرچیز گفتمانی است که نظریۀ کلیِ متن آن را به عنوان حلقه ای در یک زنجیرۀ ارتباطی می فهمد. پُل ریکور در تدوین قوسِ هرمنوتیکی خود با تاکید بر مرحلۀ تبیین انتقادی (نقد ادبی) گذار از اولین تفسیر سطحی و متعصبانه را به خوانشی عمیق ممکن می سازد که در برابر رویارویی با عینیت ایستاده است. در این مقاله با توجه به دیدگاه های ریکور به بررسی مفاهیمِ «وحی و شهادت (گواهی)» در متون مقدس گوران می پردازیم و سپس با تحلیل شعر و کلام مقدس «نوروز سورانی» در این زمینه، سعی در نشان دادن الگوی عینی این مفاهیم در متون مقدس گوران (یارسان/ اهلِ حق) داریم. این تعلیق سبب می شود تا وحی با توجه به ویژگی های منحصربه‌فرد گفتمان ها و درعین حال از طریق روابط متقابل آنها درک شود. پدیدارشناسی هرمنوتیک پُل ریکور با تاکید بر مرحلۀ تبیین انتقادی موجب می شود تا کتاب مقدس از تفسیرهای ذهنی سازِ وابسته به فرهنگ و نیز از تفسیرهای بنیادگرایانه رها شود و کماکان در جهان مُدرن امروز مورداستناد و استفاده قرار بگیرد.

examining the concept of revelation and testimony in the poetry and discourse of nowruz sorani (the holy texts of goran)based on paul ricoeur’s hermeneutic phenomenological method

entering the field of religious studies, hermeneutic phenomenology encloses the authority of the sacred texts as a normative guide with specific and defined patterns in brackets. this suspension opens up the field of non-descriptive poetic reference to the world. the events recounted in the holy book, regarded as historical events, now enjoy a textual existence which has distanced itself from its previous origins. their current meanings are the product of their registration within a network of texts that consecutively support and displace each other in an intertextual whole. accordingly, the holy book is above all a discourse that the general theory of the text recognizes as a link in a chain of communication. paul ricoeur, in compiling her hermeneutic arc, by emphasizing the stage of critical explanation (literary criticism), enables the transition from the initial superficial and biased interpretation to a deep reading that stands against the confrontation with objectivity. in this article, taking into account ricoeur’s views, we examine the concepts of “revelation and testimony” in goran’s holy texts; then by analyzing the poetry and discourse of “nowruz sorani” in this context, we try to demonstrate the objective pattern of these concepts in the sacred texts of goran (yarsan/ahl-e-haq). this suspension causes the revelation to be comprehended according to the unique features of discourses and, at the same time, through their mutual relationships. paul ricoeur’s hermeneutic phenomenology, emphasizing the stage of critical explanation, enables the holy book to move away from the culturally dependent mental interpretations as well as fundamentalist interpretations and continues to be a point of reference and utilization in today’s modern world.