بررسی اثر داربست های نانوالیاف کیتوسان/ پلی وینیل الکل برروی زخم های ناشی از سوختگی در موش نر بالغ نژاد Nmri

به منظور ترمیم زخم ناشی از سوختگی تحقیقات بسیاری از جمله استفاده از داربست های زیستی به دلیل قابلیت دستیابی به ویژگی-های مطلوب انجام شده است. به دلیل خواص زیستی مناسب کیتوسان نظیر قابلیت زیست‌سازگاری و خواص ضدمیکروبی و ارتقای التیام زخم در مصارف زیست پزشکی و نیز خصوصیات زیست سازگاری و عدم تحریک سیستم ایمنی پلی وینیل الکل بر آن شدیم تا تاثیر داربست نانولیفی مخلوط این دو پلیمر را روی پوست آسیب دیده در شرایط in vivo بررسی کنیم. 30 سر موش نر نژاد nmri بطور تصادفی در یک گروه کنترل و سه گروه تجربی (داربست کیتوسان و پلی وینیل الکل با نسبت های 0/100 ، 20/80 ، 30/70) تقسیم گردید و با رعایت شرایط استریل و تحت بیهوشی، یک زخم به قطر 1 سانتی متر و با ضخامت کامل پوست در پشت هر موش ایجاد شد. داربست های نانوالیاف بدست آمده از فرایند الکتروریسی را بصورت زخم پوش در آورده و بر روی محل سوختگی قرار داده، محل سوختگی هر روز استریل و با داربست پانسمان می شدند پس از 21 روز مراحل بافت شناسی مربوطه بر روی زخم صورت گرفت. کاهش معنی دار ضخامت قطر زخم در گروه های تجربی نسبت به گروه کنترل (001/0p < ) و افزایش ضخامت اپیدرم، درم و هیپودرم نسبت به گروه کنترل (05/0p < ) دیده شد. نتایج پاتولوژی نشان دهنده اثربخشی بسیار مناسب داربست های نانولیفی ترکیبی کیتوسان/پلی وینیل الکل نسبت به گروه کنترل است. ضمن اینکه تسریع معنی دار سرعت جمع شدگی زخم در نمونه های حاوی داربست نسبت به کنترل دیده شد.