بررسی غلظت فلزات سنگین مس و روی در بافت عضله میگوی بزرگ آب شیرین و تغییرات بافتی آبشش و هپاتوپانکراس

امروزه یکی از مشکلات جدی جوامع بشری، معضل آلودگی آب ها با فلزات سنگین است که از مهترین و خطرناک ترین آلاینده های آبی و تهدیدی جدی برای سلامت انسان به شمار می آیند. بر همین اساس در بررسی حاضر با هدف تعیین میزان دو فلز سنگین روی و مس در عضله میگوی بزرگ آب شیرین (macrobrachium rosenbergii) و بررسی تغییرات بافتی هپاتوپانکراس و آبشش ایجاد شده ناشی از آنها در طی زمستان 1392 اقدام به صید 20 نمونه میگوی آب شیرین از رودخانه سیاهرود در استان مازندران، گردید. نمونه بافت عضله جهت سنجش فلزات مس و روی و نمونه های بافت آبشش و هپاتوپانکراس جهت بررسی تغییرات بافتی برداشت شدند. تعیین غلظت فلزات با استفاده از دستگاه جذب اتمی اسپکتروفتومتر و آنالیز آماری توسط نرم افزار spss 19 صورت پذیرفت. میانگین غلظت روی و مس در عضله میگوها به ترتیب برابر با 1 ± 011/1 و 02/0 ± 785/1 بدست آمده و نتایج آنالیز واریانس تک نمونه ای نشان دهنده وجود اختلاف معنی دار در مقادیر روی و مس است. در بررسی ضریب همبستگی طول و وزن و میانگین مقادیر فلزات روی و مس هیچ رابطه معنی دار بین این متغیرها بدست نیامد. همچنین میانگین غلظت روی و مس در عضله میگوها، کمتر از میزان حد مجاز تعیین شده در غذاهای دریایی بر اساس استانداردهای who، nhmrc و uk(maff) بوده و بنابراین مصرف میگوهای مذکور برای سلامت انسان خطرناک نمی باشد. در بررسی های آسیب شناسی آبشش، بوضوح هایپرپلازی سلول های اپیتلیال آبشش، ادم و تورم لاملاهای ثانویه بهمراه موکوس فراوان در سطح آبشش ها مشاهده گردیده و در هپاتوپانکراس نیز آتروفی سلول ها قابل رویت بوده است