اثر تنش شوری بر سلول های کلراید و هیستوپاتولوژی آبشش ماهیان کپور دریایی (Cyprinus Carpio) انگشت قد تغذیه شده با کورتیزول خوراکی

کورتیزول کورتیکواستروییدی است که به صورت مستقیم یا غیرمستقیم نقش مهمی در جنبه های مختلف فیزیولوژی ماهی شامل تنظیم یونی و اسمزی، رشد، استرس و عملکرد ایمنی بازی می کند. گیرنده های کورتیکواستروییدی بیش ترین غلظت را در آبشش، روده و کلیه دارند و فراوانی آن ها اغلب تحت تاثیر شوری محیط تغییر می کند. در این مطالعه اثر کورتیزول خوراکی بر بافت آبشش ماهیان کپور دریایی cyprinus carpio انگشت قد تحت تاثیر استرس شوری بررسی شد. برای این منظور، کپور معمولی با میانگین وزنی (g12/0 ±36/1) به مدت 8 هفته با غذای تجاری حاوی 0 (شاهد)، 50 ، 100 و 200 میلی گرم بر کیلوگرم غذای هیدروکورتیزون تغذیه شدند (4تیمار و 3 تکرار) سپس مقاومت در برابر تنش شوری، طی 7 روز مقابله با شوری ppt 12 بررسی شد و بافت آبشش مورد مطالعه قرار گرفت. نتایج بررسی بافت آبشش نشان داد، میزان آسیب های بررسی شده (هایپرپلازی، هایپرتروفی، پرخونی و ادم) در گروه شاهد بیش تر از ماهیان تحت تیمار کورتیزول بود و در تیمار کورتیزول آسیب های کم تری مشاهده شد و با اعمال استرس شوری تعداد سلول های کلراید افزایش یافت که می تواند ناشی از عملکرد بهتر تنظیم اسمزی این ماهیان در برابر تنش شوری باشد.