تاثیر تزریق هم زمان درون صفاقی هارمالین و Ptz بر مسیرهای سروتونرژیک و گاباارژیک و آستانه تشنج در موش آزمایشگاهی نر نژاد Nmri

صرع یکی از اختلالات عصبی مزمن در انسان می باشد. این بیماری در مجموع از روی حملات متناوب حرکتی، حسی، اتونومیک و یا روانی مشخص می گردد. در این بیماری عمل مغز دچار اختلال شده و با علایمی مختلف، ناگهانی، زودگذر و عودکننده همراه است که معمولاً سطح هوشیاری دچار اختلال می شود. هدف از این مطالعه بررسی تداخل عمل ترزیق درون صفاقی هارمالین وptz بر آستانه تشنج و تاثیر آن بر مسیرهای سروتونرژیک وگاباارژیک می باشد. آزمایش ها روی موش های آزمایشگاهی نژادnmri از جنس نر با محدوده وزنی25 الی30 گرم انجام گرفت. دراین مطالعه موش ها به پنج گروه هشت تایی گروه بندی شدند. دو گروه از موش ها به عنوان گروه های شاهد به تفکیک مورد تزریق درون صفاقی mg/kg5 از داروی هارمالین وmg/kg 45 از داروی ptz قرارگرفتند. سه گروه از موش ها نیز به عنوان گروه های تیمار مورد تزریق همزمان mg/kg 45 ازptz و مقادیرmg/kg20,10,5 از هارمالین قرارگرفتند. پس ازتزریق دارو پاسخ های تشنجی به صورت مشاهده مستقیم و به مدت 20 دقیقه ثبت شد. بعد از انجام آزمایشات اطلاعات بدست آمده با استفاده از آزمون های آماری tukey وanova آنالیز گردید. نتایج مطالعه نشان داد آستانه تشنج ptz برابرباmg/kg45 وآستانه تشنج هارمالین دوزmg/kg5 بود. به طوری که در پیش آزمون استفاده از دوزهای پایین تر هیچگونه علایم لرزشی و تشنجی را نشان نداد. همچنین هارمالین به صورت وابسته به دوز و به طور معنی داری باعث کاهش آستانه تشنجات گردید. نتایج این مطالعه نشان داد تزریق درون صفاقی و همزمان هارمالین و ptz باعث کاهش آستانه تشنجات شد وعلایم تشنجی زودتر بروز پیدا کرد.