مقایسه میزان جذب فلز سنگین کادمیم در ماهی فلس دار کپور معمولی (Cyprinus carpio) و بدون فلس گربه ماهی پنگوسی راه راه (Pangasius hypophthalmus)

فلزات سنگین ناشی از توسعه صنعت و رهاسازی آنها در آب ها، در مقابل تجزیه مقاوم هستند و در ماهی به عنوان یکی از زنجیره-های غذایی انسان تجمع می یابند. در این مطالعه، ماهی فلس دار کپور معمولی (cyprinus carpio) و بدون فلس گربه ماهی پنگوسی راه راه (pangasius hypophthalmus) در معرض 1/0 غلظت کشنده فلز سنگین کادمیم قرار گرفتند تا غلظت های فلز در بافت های کبد، پوست، آبشش، عضله و فلس مقایسه شوند. پس از آماده سازی و هضم شیمیایی نمونه های ماهی، مقدار فلز سنگین کادمیم به وسیله دستگاه جذب اتمی (مدل ترمو) مورد بررسی و سنجش قرار گرفت. در ماهی کپور معمولی بیشترین میزان کادمیم در کبد و پس از آن در پوست، آبشش و فلس (به ترتیب 538، 3/98 ، 72/47 و 9/25 میکروگرم بر کیلوگرم) و کمترین آن در عضله (9/15 میکرو گرم بر کیلوگرم) یافت شد. در گربه ماهی، بیشترین میزان کادمیم در کبد و پس از آن در عضله و آبشش (به ترتیب 5/195، 107، و 3/52 میکرو گرم در کیلوگرم) و کمترین آن در پوست (93/5 میکرو گرم در کیلوگرم) تجمع یافت. نتایج این بررسی نشان می دهند که پوست فلس دار ماهی کپور معمولی نسبت به پوست بدون فلس گربه ماهی پنگوسی راه راه، با جذب قابل ملاحظه فلز سنگین و کمترین انباشتگی آن در عضلات، لایه حفاظتی موثری را در برابر مواد شیمیایی زیست محیطی فراهم می کند.