مقایسه اثر هشت هفته تمرین استقامتی در صبح و عصر بر آسپروسین، لپتین، مقاومت انسولینی و شاخص اشتها در مردان چاق غیرورزشکار

سیگنال های سیری گرسنگی، ساعت های ریتمی در بافت های محیطی را از طریق در دسترسی به بسیاری از درشت مغذی ها در گردش خون، تنظیم می‌کند. هدف این تحقیق، مطالعه اثر هشت هفته تمرینات استقامتی در دو نوبت صبح و عصر بر سطوح سرمی آسپروسین، لپتین، مقاومت انسولینی و شاخص اشتها در مردان چاق غیرورزشکار بود. در این مطالعه نیمه تجربی، 36 مرد جوان چاق غیرورزشکار با میانگین سن 3.3 ± 25.4 سال، وزن 7.7 ± 98.3 کیلوگرم و شاخص توده بدن 1.2 ± 31.8 کیلوگرم بر مترمربع، به صورت هدفمند و در دسترس به عنوان آزمودنی انتخاب شدند. آزمودنی ها بطور تصادفی به سه گروه مساوی شامل؛ کنترل، تمرین صبح و تمرین عصر تقسیم شدند. پروتکل تمرینات استقامتی به مدت هشت هفته، سه جلسه در هفته و با شدت 60 تا 75 درصد حداکثر ضربان قلب اجرا شد. قبل و پس از دوره تمرین، خونگیری در شرایط 10 ساعت ناشتایی شبانه انجام گردید. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه و در سطح معناداری 0.05 >p تجزیه و تحلیل شد. هشت هفته تمرینات استقامتی منجر به کاهش معنادار آسپروسین (0.0001= p)، لپتین (0.02=p )، انسولین (0.0001=p )، گلوکز (0.0001=p )، مقاومت انسولینی (0.0001=p ) و شاخص اشتها (0.001= p) گردید. آزمون تعقیبی توکی نشان داد در مقایسه با گروه کنترل، تمرین عصر اثر بیشتر و معنادارتری بر همه‌ی متغیرهای ذکر شده دارد. به نظر می‌رسد تمرینات استقامتی در دو نوبت صبح و عصر می تواند اثرات مثبتی بر وضعیت آسپروسین، لپتین، مقاومت انسولینی و شاخص اشتها داشته باشد. با این حال، به نظر می‌رسد تمرینات در نوبت عصر اثرات مثبت بیشتری بر این عوامل داشته باشد.