اثرات عمل‌آوری با پرتو الکترون، پراکسید هیدروژن و اسید هیدروبرومیک بر ارزش تغذیه‌ای بقایای ماش

این پژوهش به‌منظور بررسی اثر تیمارهای پرتو الکترون (١٥٠ و ٢٠٠‌‌کیلوگری)، پراکسید‌ هیدروژن (١٣٢‌میلی‌لیتر در کیلوگرم) و اسید هیدروبرومیک (٦٠‌ میلی‌لیتر در کیلوگرم) بر ترکیب شیمیایی و تجزیه شکمبه‌ای ماده خشک بقایای ماش انجام شد. پس از عمل‌آوری، ماده خشک، ، ماده آلی، پروتئین خام، چربی خام و الیاف خام توسط روش‌های استاندارد تعیین شدند. آزمایش تجزیه‌پذیری با‌ فن کیسه‌های نایلونی و با استفاده از سه راس گوسفند نَر نژاد دالاق مجهز به فیستولای شکمبه‌ای انجام شد. از زمان‌های صفر، 4، 8، 12، 24، 48، 72 و 96‌ساعت برای انکوباسیون شکمبه‌ای نمونه‌ها استفاده شد. درجه بلورینگی نمونه‌ها با استفاده از تکنیک پراش پرتو ایکس تعیین شد. همه تیمارها باعث افزایش مقدار خاکستر خام و کاهش مقدار ماده آلی شدند. پروتئین خام توسط تیمارهای اسید هیدروبرومیک، پرتو الکترون (150 و 200‌کیلوگری) و اسید هیدروبرومیک+ پرتو الکترون (150‌کیلوگری) افزایش یافت. عمل‌آوری مقدار الیاف خام را کاهش داد. بیش‌ترین کاهش در تیمار پرتو الکترون (150‌کیلوگری) مشاهده شد. عمل‌آوری باعث افزایش تجزیه‌پذیری موثر ماده خشک در سرعت‌های عبور 2، 5 و 8‌ درصد در ساعت شد. پرتو الکترون (150 و 200‌کیلوگری) و استفاده توام از پرتو الکترون و ترکیبات شیمیایی بیش‎ترین تاثیر را در افزایش تجزیه‌پذیری موثر ماده خشک داشتند. با بررسی الگوی پراش پرتو ایکس مشاهده شد که تمامی تیمارها باعث کاهش درجه بلورینگی نمونه‌های بقایای ماش شدند. در مجموع، تیمارهای پرتو الکترون، اسید هیدروبرومیک و ترکیب آن‌ها تاثیر بیشتری در بهبود ارزش تغذیه‌ای بقایای ماش داشتند.