اثرات گیرنده‌ های مرکزی هیستامین و سیستم هیستامینرژیک بر میزان مصرف آب و خوراک در جوجه‌ های گوشتی

این تحقیق با هدف بررسی اثر گیرنده‌های محیطی هیستامین در حالات سیری و گرسنگی بر مصرف خوراک و آب، در جوجه‌های گوشتی انجام شد. 32 قطعه جوجه‌‌گوشتی یک روزه، تا 4 هفتگی به صورت گروهی پرورش یافتند، اما در هفته چهارم به صورت انفرادی نگهداری شدند. داده‌ها در قالب طرح اندازه‌گیری‌های تکرار شده در زمان تجزیه واریانس شدند و مقایسه میانگین‌ها با استفاده از آزمون lsmeans صورت گرفت. تیمارها شامل کلرفنیرامین با مقادیر تزریقی40 میلی‌گرم بر کیلوگرم، فاموتیدین با مقادیر 5/2 میلی‌گرم بر کیلوگرم، هیستامین با مقادیر یک میلی‌گرم بر کیلوگرم و سرم فیزیولوژی بودند که در سن 4 هفتگی جوجه‌ها با حجم تزریقی 5/0 میلی‌لیتر و بصورت داخل صفاقی تزریق شدند. نتایج نشان دادند که بین میزان دریافت خوراک در جوجه‌های گرسنه با جوجه‌هایی که دسترسی آزاد به خوراک داشتند، اختلاف معنی‌داری وجود دارد، به طوریکه، هیستامین در حالت گرسنگی و سیری موجب کاهش در مصرف خوراک شد، ولی تاثیر هیستامین در حالت سیری قابل ملاحظه‌تر بود. تزریق کلرفنیرامین در هر دو حالت گرسنگی و سیری، موجب کاهش مصرف خوراک شد. فاموتیدین در در حالت گرسنگی اثری بر میزان مصرف خوراک نداشت ولی حالت سیری موجب کاهش مصرف خوراک گردید. در رابطه با مصرف آب می‌توان گفت که کلرفنیرامین موجب کاهش مصرف آب پرندگان گردید در حالی که مهار گیرنده‌های h2 هیستامین توسط فاموتیدین، سبب افزایش مصرف آب در حالت گرسنگی و سیری شد. به طور کلی دو گیرنده‌ h1 و h2 در میزان اشتها و دریافت خوراک و آب دخالت دارند.