تاثیر استفاده از جاذب‌های معدنی و آلی بر عملکرد و وزن اندام‌های داخلی جوجه‌های گوشتی در آفلاتوکسیکوزیس تجربی

این تحقیق در قالب طرح کاملاً تصادفی با نه تیمار آزمایشی و چهار تکرار و با در نظر گرفتن دوازده قطعه جوجه در هر واحد آزمایشی جمعاً بر روی 432 قطعه جوجه‌ گوشتی سویه‌ راس- 308 انجام گرفت. تیمارهای آزمایشی شامل جیره‌ عاری از آفلاتوکسین، جیره‌ آلوده به آفلاتوکسین به میزان (ppb254)، پنج جیره‌ آلوده به آفلاتوکسین مکمل‌ شده با سطوح 2/0، 4/0، 6/0، 8/0 و 1 درصد اسید هومیک، جیره‌ آلوده به آفلاتوکسین مکمل‌ شده با 5/0 درصد بنتونیت سدیم و جیره‌ آلوده به آفلاتوکسین مکمل‌ شده با 1/0 درصد دیواره‌ سلولی مخمر بودند. برای مقایسه‌ تفاوت بین گروه‌ها از آزمون چند دامنه‌‌ای دانکن استفاده شد. آزمایش از سن 7 ‌روزگی پرندگان تحت آزمایش شروع و در سن 35 روزگی به‌ اتمام رسید. آلوده نمودن جیره ها به آفلاتوکسین و افزودن جاذب‌های آن اثرات معنی‌داری بر عملکرد و وزن نسبی اندام‌های داخلی جوجه‌های گوشتی داشت (05/0 >p). استفاده از جیره آلوده به آفلاتوکسین و جاذب‌های آن، سبب افزایش معنی‌دار میزان مصرف خوراک نسبت به جیره‌ بدون آفلاتوکسین شد. کمترین مقدار افزایش وزن در پرندگان تغذیه شده با جیره حاوی آفلاتوکسین بدون مواد جاذب مشاهده شد. استفاده از 2/0 درصد اسید هومیک موجب بهبود معنی‌دار افزایش وزن و ضریب تبدیل خوراک در پرندگان تغذیه شده به جیره‌ آلوده به آفلاتوکسین گردید. نتایج حاصل از این آزمایش نشان داد که اسید هومیک می‌تواند موجب کاهش اثر منفی جیره‌‌های آلوده به آفلاتوکسین بر عملکرد جوجه های گوشتی شود.