تاثیر سه دمای مختلف اکستروژن دانه سویای پرچرب بر مقدار انرژی قابل متابولیسم ظاهری (Amen)، قابلیت هضم مواد مغذی و عملکرد تولید جوجه‌های گوشتی

در آزمایش اول، برای بررسی میزان انرژی قابل متابولیسم ظاهری تصحیح شده برای ازت (amen) و قابلیت هضم ظاهری مواد مغذی دانه سویای پرچرب اکسترود شده در سه دمای 145و 155 (دمای معمول کارخانجات) و 165 درجه سانتیگراد، سطوح صفر، 5/7، 15 و 5/22 درصد از هریک از دانه‌های سویای‌ اکسترود‌شده در سه دمای مختلف، از روز 15 الی 21 جایگزین بخشی از جیره بر پایه ذرت-سویا گردید. مقادیر amen و قابلیت هضم مواد مغذی در مقابل سطح استفاده از نمونه در جیره پایه آنالیز رگرسیون شده و تا 100 درصد جایگزینی، برآوردگردید. میانگین amen دانه‌های سویای اکسترود شده در سه دمای 145، 155 و 165 به ترتیب 3893، 3908 و 4037 کیلوکالری بر کیلوگرم به دست آمد که تفاوت معنی داری با یکدیگر نداشتند. قابلیت هضم ظاهری ماده خشک و چربی خام دانه سویایی‌که در دمای 165 درجه سانتیگراد اکسترود شده بود، بطور معنی داری نسبت به دانه سویای اکسترود شده در دمای 145درجه سانتیگراد، بالاتر بود. در آزمایش دوم، اثرات استفاده از 15درصد دانه سویای اکسترود شده در سه دمای 145، 155 و 165 درجه سانتیگراد بر عملکرد، ویسکوزیته محتویات گوارشی روده کوچک و ریخت شناسی مخاط ژوژنوم جوجه‌ها مورد بررسی قرار گرفت. افزایش وزن، مصرف خوراک و ضریب تبدیل غذایی جوجه‌ها در طول کل دوره (یک الی 42 روز) و ویسکوزیته محتویات گوارشی روده در 21 روزگی، تحت تاثیر دمای اکستروژن دانه سویا قرار نگرفت. اگرچه با افزایش دمای اکستروژن، طول پرزهای مخاط ژوژنوم جوجه‌ها افزایش یافت که این افزایش طول پرزها باعث شد که با بکاربردن دمای 165 درجه سانتیگراد، نسبت به دو دمای 145 و 155 درجه سانتیگراد، افزایش معنی داری در سطح جذبی پرزهای جوجه‌ها دیده شود.