بررسی اثرات سطوح مختلف پروتیین خام و لیزین جیره غذایی بر عملکرد و ابقای ظاهری نیتروژن در جوجه‌های گوشتی

چکیدهاین آزمایش به منظور بررسی تاثیر سطوح مختلف پروتیین خام و لیزین جیره غذایی بر عملکرد و ابقای ظاهری نیتروژن در جوجههای گوشتی انجام شد. 420 قطعه جوجه گوشتی سویه راس‌308 در سن 7 روزگی به 6 تیمار دارای 5 تکرار (جایگاه بستری) اختصاص یافت. آزمایش در قالب طرح کاملاً تصادفی و به صورت فاکتوریل 3 × 2 انجام شد. پروتیین خام شامل سه سطح 17، 18 و 20 درصد و سطوح لیزین شامل 1/1 و 3/1 درصد جیره غذایی بود. در سن 42 روزگی 2 قطعه خروس به قفس های جمع آوری فضولات انتقال داده شد و کل فضولات تولید شده به مدت سه روز به منظور اندازه گیری ابقای ظاهری نیتروژن جمع آوری گردید. نتایج این آزمایش نشان داد که سطوح مختلف پروتیین خام اثر معنی داری بر مصرف خوراک روزانه دارد. بیش‌ترین مقدار خوراک مصرفی روزانه مربوط به پروتیین خام 20 درصد بود که به طور معنی داری کم‌تر از تیمار 18 درصد پروتیین خام بود. تاثیر سطوح مختلف پروتیین خام بر افزایش وزن روزانه در کل دوره آزمایش معنی دار بود؛ به طوری که بیشترین مقدار افزایش وزن مربوط به پروتیین خام 20 درصد بود و در بین دو سطح دیگر اختلاف معنی‌دار وجود نداشت. اثرات سطوح مختلف پروتیین خام بر نیتروژن دفعی نیز معنی دار بود. کم‌ترین مقدار نیتروژن دفعی مربوط به پروتیین خام 17 درصد و بیشترین مقدار مربوط به پروتیین خام 20 درصد بود. اثرات سطوح مختلف لیزین از میان قطعات لاشه فقط بر وزن بال ها معنی دار بود و مقدار وزن بال در لیزین 1/1 بیشتر از لیزین 3/1 درصد بود. اثرات متقابل پروتیین خام و لیزین بر خوراک مصرفی روزانه در کل دوره معنی‌دار بود و بیشترین مقدار خوراک مصرفی روزانه مربوط به تیمار با پروتیین خام 20 و لیزین 1/1 درصد بود. همچنین بیشترین مقدار افزایش وزن روزانه در کل دوره مربوط به تیمار با پروتیین خام20 و لیزین 1/1 درصد بود. بیشترین مقدار ابقای ظاهری نیتروژن مربوط به تیمار با پروتیین خام 17 درصد و لیزین 3/1 درصد و کمترین آن مربوط به تیمار پروتیین خام 20 و لیزین 1/1 درصد بود. بنابراین خوراک دارای 20 درصد پروتیین خام و 1/1 درصد لیزین برای تمام شاخصهای مورد اندازه گیری به استثنای نیتروژن دفعی دارای بهترین عملکرد بوده است.