اثر جاذب‌های آلی و معدنی آفلاتوکسین B1 بر قابلیت هضم و متغیرهای تخمیری شکمبه در شرایط برون‌تنی

مایکوتوکسین‌ها، متابولیت‌های تولید شده توسط قارچ‌ها هستند که باعث بروز مسمومیت در حیوانات و انسان می‌شوند. از مهم‌ترین مایکوتوکسین‌ها، آفلاتوکسین‌ها هستند که یکی از روش‌های موثر برای مقابله با مسمومیت ناشی از آنها، استفاده از جاذب‌های سموم قارچی می‌باشد. هدف از این مطالعه، مقایسه توانایی جاذب‌های مختلف بنتونیت تجاری، بنتونیت فعال، کربن فعال، مخمر و فرم‌های ترکیبی بنتونیت+کربن فعال+مخمر به میزان (1 درصد جیره)، در جذب آفلاتوکسینb1 در سطح 0/5 پی پی ام در شرایط برون‌تنی و تاثیر آنها بر قابلیت هضم و فرآسنجه‌های تخمیری شکمبه بود. افزودن جاذب‌های فوق به محیط کشت حاوی آفلاتوکسین b1 پس از گذشت 72 ساعت انکوباسیون، به طور معنی‌داری سبب افزایش قابلیت هضم ماده خشک نسبت به تیمار شاهد شد. فرآسنجه‌های تخمیری شکمبه از جمله نرخ و مقدار تولید گاز ، میزان ph مایع شکمبه و همچنین پارامترهای تخمینی از تولید گاز نیز در تیمارهای حاوی جاذب به طور معنی‌داری بهبود یافت. در رابطه با افزایش داده‌های حاصل از قابلیت هضم، فرآسنجه های تولید گاز، افزایش ph و پارامترهای برآورد شده از تولید گاز استفاده از بنتونیت نسبت به سایر جاذب ها موثرتر واقع شد. در خصوص تغییرات نیتروژن آمونیاکی افزودن جاذب‌های مختلف اثر کاهنده‌ای نسبت به تیمار شاهد داشت. به طور کلی می‌توان نتیجه گرفت که در مقایسه بین جاذب‌های مختلف، بنتونیت بیشترین تاثیر را در بهبود قابلیت هضم و متغیر‌های تخمیری شکمبه در شرایط برون‌تنی داشت.