پست مدرنیسم در ادبیات داستانی معاصر ایران

اصطلاح «پست مدرنیسم» اگر چه ‌امروز در ایران از طرف نویسندگان و حتی منتقدان بارها و بارها بکاربرده می‌شود، اما به علّت عدم آشنایی با خاست‌گاه‌ها، اصول و مولفه‌های این نوع ادبی، قایل بودن به چنین جریانی را در ادبیات داستانی ایران همواره با تردید هم‌راه می‌سازد. این که چه خصایصی را می‌توان به عنوان مبنا جهت قیاس مولفه‌ها مدّنظر قرار داد و آیا آن ویژگی‌ها تنها به جهت اقتباس از شیوه‌های جهانی صورت یافته‌ است، به همراه ‌این مساله که ‌این متون به همان اندازه شالوده شکنانه بودنشان آیا به گذشته و امکانات بومی زبان فارسی پایبند بوده‌ است، از مهم‌ترین پرسش هایی ‌است که ‌این تحقیق با بررسی و تحلیل برخی از آثار هوشنگ گلشیری چون داستان‌های کوتاه «شب شک»، «مردی با کراوات سرخ»، «عکسی برای قاب عکس خالی من»، «معصوم اول»، «زندانی باغان» و داستان‌های بلند و رمان‌های «شازده ‌احتجاب»، «کریستین و کید» و «آیینه‌های دردار» در نظر دارد پاسخ‌گوی آن‌ها باشد.