معرفت‌شناسی بدن‌مند؛ رهیافتی نوین برای شناخت روابط بین‌الملل

از حدود یک دهه پیش این پرسش مطرح‌شده است که علوم اعصاب شناختی چطور می‌تواند به مطالعه دانش روابط بین‌الملل کمک کند. چطور دانشی که نگاهی کل گرایانه به جهان دارد می‌تواند از روش‌های اثبات گرایانه و فردگرایانه علوم اعصاب اجتماعی بهره بگیرد؟ به نظر می‌رسد تا زمانی که درک درستی از ابعاد معرفت‌شناختی علوم اعصاب اجتماعی و پارادایم‌های حاکم بر آن و نیز نسبت آن با معرفت‌شناسی در روابط بین‌الملل نداشته باشیم نمی‌توانیم از این دانش برای مطالعه سیاست جهانی بهره بگیریم. در این پژوهش به دنبال پاسخ به این پرسش بوده ایم که معرفت شناسی بدنمند چه تاثیری بر نظریه روابط بین الملل بر جای گذاشته است؟ فرضیه ای که در پاسخ به این پرسش ارائه داده ایم این است که بدنمندی به‌عنوان یکی از پارادایم‌های جدید معرفت‌شناسی در علوم شناختی با رد دوگانه پنداری دکارتی و قرار دادن تجربیات بیناذهنی اجتماعی بدنمند در کانون شناخت شیوه‌های تازه‌ای برای مطالعه امر بین‌الملل معرفی می‌کند و ضمن دوری جستن از تقلیل‌گرایی، فردگرایی و اثبات‌گرایی، امکان مطالعه نقش متقابلاً قوام دهنده و علی بدن- فرهنگ را در تکوین ساختارهای بین‌المللی فراهم می‌سازد. یافته های حاصل از این مطالعه نظری نشان می دهد که بازتاب این معرفت‌شناسی را می توان در نسل جدید نظریه‌های فمینیستی ، چرخش کرداری و پسااستعماری روابط بین‌الملل، چشم‌اندازی نوین برای فهم پدیده‌های بین‌المللی ارائه کرده است.

embodied epistemology as an approach to the study of international relations

the question of how cognitive neuroscience can be helpful in studying international relations has been discussed for almost a decade. how can positivist and individualistic methodologies be used with the knowledge that has a holistic viewpoint of the world? in order to apply this knowledge to studying world politics, it seems that we must first understand the epistemological dimensions of social neuroscience and the paradigms that govern it, as well as how these relate to epistemologies in international relations. in this article, we demonstrate how embodiment, as one of the new paradigms of cognitive sciences that reject cartesian dualism and place bodily experiences at the center of knowledge, introduces new ways to study international relations that avoid reductionism and individualism. using this framework, it is also possible to analyze how body-culture contributes to the development of international structures as both constitutive and causal mechanisms. the new generation of feminist theories, as well as the practice and postcolonial theories of international relations, have taken this epistemology into account, which has provided a new angle on understanding international phenomena.