روان‌شناسی کارتر و سیاست خارجی آمریکا در قبال ایران

بررسی روان‌شناختی عملکرد رهبران سیاسی، یکی از رویکردهای موردتوجه در تحلیل سیاست خارجی است و با توجه به اختیارات گسترده رئیس‌جمهور در ایالات ‌متحده آمریکا، این‌دسته از رویکردها اهمیت دوچندانی پیدا می‌کنند. این پژوهش در پی تحلیل چرایی تصمیم‌های سیاست خارجی جیمی کارتر در مورد تحولات پیش و پس از انقلاب اسلامی ایران از طریق ارجاع به عناصر روان‌شناختی کارتر است. چارچوب نظری مورداستفاده در این مقاله، رفتاردرمانی عقلانی‌‌عاطفی است که آلبرت الیس، روانشناس آمریکایی، ابداع کرده است. این مقاله با بررسی رخدادهای تاثیرگذار بر زندگی کارتر و نحوه تفسیر آن‌ها از سوی وی، شخصیت او را تحلیل کرده است. این روش، در تحلیل زندگی فرد، رویکردی تاریخی دارد؛ به‌این‌معنا که چرخه‌ای از رخدادهای بیرونی با تفسیرهای پیوسته، به نتایج مشخص تبدیل می‌شوند. در ادامه و برپایۀ این الگو، پنج ویژگی شخصیتی آشکار کارتر استخراج شده و شیوۀ تاثیرگذاری آن‌ها از طریق ارائه مصداق‌هایی تبیین شده است. نتایج به‌دست‌آمده بیانگر این است که کارتر، به‌رغم فشارهای ساختاری در داخل ایالات ‌متحده و همچنین، فشارهای ناشی از نظام بین‌الملل، در رویارویی با انقلاب ایران و شیوۀ واکنش به انقلابیون و همچنین، اشغال سفارت ایالات ‌متحده از سوی دانشجویان مسلمان، برپایۀ ویژگی‌های ‌روان‌شناختی‌اش، ازجمله کمال‌گرایی و وظیفه‌گرایی، تصمیم گرفته است.

the psychology of jimmy carter in us foreign policy toward iran

the psychological study of political leaders is popular with foreign policy analysts. this study studies carter’s psychology to explain his foreign policy decisions before and after the iranian islamic revolution. the theoretical framework used in the article is emotional, rational behavioral therapy developed by the american psychologist albert ellis. this article analyses carter’s personality by examining the influential events of carter’s life and how he interprets them. this method has a historical approach for analyzing one’s life that means a cycle of external events transforms into results with continuous interpretations. continuously based on this model, carter’s five prominent personality traits have been extracted.the research results show that carter’s dealing with the iran revolution and the iran hostage crisis was based on his psychological characteristics such as perfectionism and