بازماندگیِ شیعیان اندونزی از مشارکت در فرآیند و ساختار قدرت سیاسی‌

اندونزی ازجمله کشورهای مسلمان جنوب شرق آسیاست که در دهه های اخیر، پیشرفت قابل‌توجهی در عرصه های اقتصادی و سیاسی داشته است. این پیشرفت امروزه در عرصه سیاسی به شکل فعالیت گروه‌های مختلف در قالب احزاب و جناح های سیاسی در فرایند تصمیم گیری ها در این کشور دیده می شود. سوال اصلی این است که چرا شیعیان اندونزی در روند تغییر جایگاه سیاسی‌اجتماعی خود، ناکام بوده و نتوانسته اند نقش و جایگاه سیاسی مناسبی در این کشور پیدا کنند. در راستای پاسخ به سوال مطرح شده، بر مبنای ادغام دو نظریه بسیج سیاسی و ساختار فرصت سیاسی می‌توان این فرضیه را بیان نمود که پنج مولفۀ جمعیت پراکنده همراه با ضعف بنیه اقتصادی شیعیان، رهبران متفرق و غیرسیاسی، ایدئولوژی حاکم و انسداد سیستم سیاسی، سازمان ناکارآمد و عدم دسترسی به متحدان متنفذ و عدم استفاده سیاسی از فرصت رسانه‌ای، نقش مهمی در بروز این وضعیت داشته است. یافته های پژوهش نیز نشان می دهد جمعیت شیعیان اندونزی پیوستگی جغرافیایی لازم، سازمان هایی با رویکرد هم‌افزا و بسیج کنندگی، ایدئولوژی پویا و موثر و رهبرانی با دغدغه های اجتماعی‌سیاسی نداشته و ندارد. شیعیان این کشور از فرایند مشارکت در قدرت بازمانده اند. مقاله از روش توصیفی و شیوه کتابخانه‏ایِ گردآوری و تحلیل داده‏ها بهره‌مند است.

Detaining of Indonesian Shiites to Participation in the Process and Structure of the Political Power

Indonesia is one of the Muslim countries in Southeast Asia, making significant economic and political progress in recent decades. Today, this progress in the political arena is seen as the activities of various groups in the form of political parties and factions in this country’s decisionmaking process. The main question here is, &Why have Indonesian Shiites failed to change their sociopolitical position and failed to find a suitable political role and position in the country?& To answer the question, based on the combination of the two theories of political mobilization and the structure of political opportunity, it can be stated that &The five components of a dispersed population, along with the weak economic strength of the Shiite people, fragmented and nonpolitical leaders, the prevailing ideology and obstruction of the political system, the dysfunctional organization and the lack of access to influential allies and the political nonuse of media opportunities had played an essential role in this situation. The findings also show that Indonesia’s Shiite population does not have the necessary geographical cohesion, organizations with a synergistic and mobilizing approach, dynamic and practical ideology, and leaders with sociopolitical concerns. Therefore, the Shiites of this country have been deprived of the process of participation in power. In this paper, the descriptiveanalytical method and library method have been used to collect and analyze data.