چالش‌های استقرار حاکمیت بالینی در حیطه‌ی آموزش بیماران: یک مطالعه کیفی

مقدمه: حاکمیت بالینی چارچوبی است که در آن سازمان های ارائه کننده خدمت در قبال بهبود دائمی کیفیت پاسخ گو بوده وبا ایجاد محیطی که در آن تعالی درخدمات بالینی شکوفا می شود به صیانت ازاستانداردهای عالی خدمت می پردازند. هدف پژوهش حاضر، شناسایی چالش های استقرار حاکمیت بالینی در حیطه ی آموزش بیماران بود. روش ها:در این پژوهش کیفی ، محیط پژوهش را 4 بیمارستان آموزشی دانشگاه علوم پزشکی تهران و جامعه پژوهش راکارشناسان درگیردر برنامه حاکمیت بالینی تشکیل دادند. 16 شرکت کننده با روش نمونه گیری غیرتصادفی هدف مند و از روش موارد شناخته شده انتخاب شدند. روش جمع آوری داده ها، مصاحبه نیمه ساختار یافته بود که با موافقت شرکت کنندگان ضبط، بازنویسی و تحلیل گردید. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل محتوای کیفی استفاده شد. نتایج: تجزیه و تحلیل داده ها منجر به تولید دو درون مایه اصلی »عوامل مربوط به سازمان و عوامل مربوط به بیمار « گردید. عوامل فرهنگی »ضعف فرهنگ کارتیمی، عدم وجود انگیزه در پرستاران جهت آموزش بیمار، ارزشمند نبودن آموزش، کمبود وقت و حجم بالای کار، کمبود پرسنل، نبود دستورالعمل مشخص برای آموزش، فرایندهای اضافه کار، اهمیت ندادن مدیران به آموزش «را دربرگرفت. عوامل مربوط به بیمارشامل »آکاه نبودن بیماران به حقوق قانونی خود، وضعیت نامساعد عمومی و عدم همکاری بیمار، بی سوادی و کم سوادی بیمار، کمبود انگیزه، تنوع فرهنگی بیماران و سخت شدن ارتباط با آنها «بود. نتیجه گیری: آگاه نمودن بیمار در زمینه حق خود برای دریافت آموزش کامل و جامع و مطلع نمودن فرد مراقبت کننده از این حقوق، تجلی مفهوم بیمارمحوری است و برای رفع چالش های برنامه حاکمیت بالینی راه گشاست.

Challenges of Establishing Clinical Governance in the Field of Patient Education: A Qualitative Study

Introduction: Clinical governance is a framework in which service provider organizations are accountable for continuous improvement of responsive quality and protect high service standards by creating an environment where clinical service excellence is flourished. The purpose of this study was to explore challenges of establishing clinical governance in the field of patient education. Methods: This qualitative study was conducted in four teaching hospitals of Tehran University of Medical Sciences and the population consisted of experts involved in the clinical governance program. Sixteen participants were selected using non probability purposive sampling and known cases. Data were collected through semistructured interviews which were recorded, transcribed and analyzed after informed consent was obtained. Qualitative content analysis was used to analyze the data. Results: Two major themes were emerged: ldquo;organizationrelated and patientrelated factors rdquo;. Cultural factors included ldquo;poor teamwork culture, nurses rsquo; lack of motivation to train patients, unvalued education, lack of time and high workload, shortage of personnel, lack of clear guidelines for education, overtime processes, managers rsquo; neglect of education rdquo;. Patientrelated factors, included ldquo;patients rsquo; unawareness of their legal rights, public predicament and lack of cooperation from patients, patients rsquo; illiteracy and low literacy, low motivation, cultural diversity of patients and difficulty to communicate with them rdquo;. Conclusion: Informing patients of their rights to receive comprehensive education and informing caregivers of such rights are the manifestation of patientorientation concept and could pave the way to remove the challenges of clinical governance program.