رابطه دین‌داری با پیشرفت تحصیلی در دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران سال تحصیلی 93-92

مقدمه: مشخص کردن رابطه دین‌داری دانشجویان با پیشرفت تحصیلی آن‌ها، فاصله‌ی بین ابعاد مختلف دین‌داری و رشد علمی را در سطح دانشگاه معین می‌سازد و مسوولین را در تصمیم‌گیری و برنامه‌ریزی برای جلوگیری از ایجاد شکاف بین ابعاد علمی و معنوی در محیط دانشگاه یاری می‌رساند. هدف این مطالعه بررسی رابطه دین‌داری در مقیاس کلی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تهران است.روش‌ها: در یک مطالعه همبستگی، در سال تحصیلی 92-93، تعداد 385 دانشجو (141 پسر و 244 دختر) در 4 مقطع کارشناسی، کارشناسی ارشد، دکترای عمومی و دکترای تخصصی به روش نمونه‌گیری دو مرحله‌ای (طبقه‌ای و تصادفی) از بین کلیه دانشجویان ورودی سال 91 دانشگاه علوم پزشکی تهران انتخاب شدند. ابزار جمع‌آوری اطلاعات شامل دو بخش سوالات جمعیت شناسی و پرسشنامه 26 سوالی گلاک و استارک (glock and stark) شامل 4 بُعد اعتقادی، عاطفی، مناسکی و پیامدی بود. تحلیل داده‌ها با استفاده از آمار توصیفی و ضریب همبستگی پیرسون انجام شد.نتایج: در مجموع بین میانگین ابعاد چهارگانه دین‌داری با پیشرفت تحصیلی (079/0p=) ارتباط معناداری یافت نشد. البته یافته‌ها حاکی از همبستگی معنادار بین بُعد مناسکی دین‌داری با پیشرفت تحصیلی (115/0, r=05/0p < ) دانشجویان بود.نتیجه‌گیری: یافته‌های حاصل از این مطالعه نشان می‌دهد، نقطه ضعف دانشجویان در بعد مناسکی و عمل به دستورات دین است. از این رو توجه بیش‌تر نهادهای متولی دانشگاه در جهت تقویت بعد مناسکی دانشجویان توصیه می‌گردد و با توجه به عدم همبستگی بین مجموع ابعاد چهارگانه دین‌داری با پیشرفت تحصیلی دانشجویان ، شناسایی سایر عوامل مرتبط با دین‌داری حایز اهمیت است.