رابطه‌ی بین ادراک از محیط آموزشی- پژوهشی و خودکارآمدی پژوهشی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: پیشرفت تحصیلی دانشجویان یکی از شاخص‌های مهم در ارزیابی آموزش عالی است. هدف پژوهش حاضر رابطه‌ی ادراک از محیط آموزشی- پژوهشی و خودکارآمدی پژوهشی با پیشرفت تحصیلی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه علوم پزشکی مشهد است.روش‌ها: در این مطالعه توصیفی – همبستگی جامعه آماری کلیه دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشکده‌های پرستاری و مامایی، داروسازی، دندانپزشکی و پزشکی دانشگاه علوم پزشکی مشهد در سال تحصیلی 91- 1390 بود. حجم نمونه با استفاده از روش نمونه‌گیری طبقه‌ای نسبی (بر اساس دانشکده) به صورت تصادفی 185 دانشجو محاسبه شد. ابزار جمع‌آوری اطلاعات پرسشنامه‌ی محقق ساخته محیط آموزشی- پژوهشی دانشگاه و خودکارآمدی پژوهشی صالحی بود. همچنین برای اندازه‌گیری پیشرفت تحصیلی از معدل کل دانشجویان استفاده شد. برای احراز روایی پرسشنامه‌ از روایی سازه به صورت تحلیل عامل اکتشافی و تاییدی و برای احراز پایایی پرسشنامه‌ از ضریب آلفای کرانباخ استفاده شد. به‌ منظور تجزیه و تحلیل داده‌ها از روش‌های تحلیل عاملی اکتشافی، تحلیل عاملی تاییدی، همبستگی پیرسون، رگرسیون و آزمون t گروه‌های مستقل استفاده شد.نتایج: بین محیط آموزشی- پژوهشی با پیشرفت تحصیلی رابطه مثبت و معنادار (19/0=, r04/0p=) و همچنین بین خرده مولفه‌ی کیفیت تدریس با پیشرفت تحصیلی دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود داشت (20/0=, r037/0p=). همچنین از بین کل مقیاس خودکارآمدی پژوهشی و هفت خرده مولفه‌ی آن با پیشرفت تحصیلی فقط دو خرده مولفه‌ی خودکارآمدی در مفهوم‌پردازی (33/0=r 0001/0p=) و خودکارآمدی در مهارت‌های جستجو و ترجمه (19/0=, r04/0p=) با پیشرفت تحصیلی رابطه معناداری داشت. نتایج آزمون t گروه‌های مستقل نشان داد که از لحاظ پیشرفت تحصیلی بین دانشجویان دختر و پسر تفاوت معناداری وجود دارد (007/0p=).نتیجه‌گیری: برای این که بتوان پیشرفت تحصیلی دانشجویان را ارتقا داد باید محیط آموزشی- پژوهشی و احساس اطمینان دانشجویان نسبت به مهارت‌های پژوهشی در زمینه‌ ترجمه متون انگلیسی و نحوه جستجوکردن مطالب را بهبود بخشید.