تاثیر قرارداد یادگیری بر رضایت‌مندی و یادگیری خود-هدایتی دانشجویان پرستاری در آموزش بالینی

مقدمه: در تطبیق با تغییرات و پیشرفت‌های سریع در ارایه خدمات بهداشتی، پرستاران باید بتوانند تصمیم‌گیری و حل مشکل را در شرایط مختلف انجام دهند. بدین منظور دانشجویان پرستاری باید برای پذیرش مسوولیت یادگیری خود آموزش ببینند. در دست یابی به این هدف روش‌های یادگیری خود-هدایتی پیشنهاد می‌شود. یکی از این روش‌ها، قرارداد یادگیری است. مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر قرار داد یادگیری بر یادگیری خود هدایتی و رضایت‌مندی دانشجویان پرستاری طراحی و اجرا گردید. روش‌ها: پژوهش حاضر یک مطالعه نیمه تجربی است که بر روی کلیه دانشجویان پرستاری دانشکده پرستاری و مامایی دانشگاه علوم پزشکی ایران که در حال گذراندن واحد کارآموزی عرصه کودکان بودند، صورت گرفت (59 نفر). 27 نفر در نیمه اول ترم به روش معمول و 32 نفر در نیمه دوم ترم به روش قرارداد یادگیری آموزش دیدند. در پایان دوره کارآموزی پرسشنامه‌های یادگیری خود-هدایتی و رضایت‌مندی از روش تدریس توسط دانشجویان هر دو گروه تکمیل شد و با استفاده از روش‌های آمار توصیفی و استنباطی (آزمونt مستقل) تحلیل گردید. نتایج: بین دو گروه مداخله و کنترل از نظر سن، جنس و معدل تفاوت معنادار آماری وجود نداشت. تحلیل آماری نشان داد که بین میانگین امتیازات یادگیری خود-هدایتی در دو گروه تفاوت معناداری وجود دارد (019/0p=) اما بین میانگین امتیازات رضایت‌مندی در دو گروه، تفاوت معناداری دیده نشد. نتیجه‌گیری: استفاده از قرارداد یادگیری در آموزش بالینی، یادگیری خود هدایتی در دانشجویان پرستاری را افزایش می‌دهد. اجرای این شیوه به دلیل توجه خاص آن به تفاوت‌های فردی و مبنای نظری یادگیری بزرگسالان و همچنین تقویت یادگیری خود هدایتی که از اهداف آموزش پرستاری در هزاره سوم است به مربیان توصیه می‌شود. البته در رضایت‌مندی دانشجویان از این روش آموزشی تفاوت معناداری دیده نشد که به نظر می‌رسد دانشجویان در به‌کارگیری این روش نیاز به آمادگی و حمایت بیش‌تری دارند.